Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΟΝΟ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ

(Έκκληση προς τον υποψήφιο Βορειοηπειρώτη Ευρωβουλευτή, Λευτέρη Δημητρίου)

Σε τούτο κείμενο θα προσπαθήσω να είμαι πολύ προσεκτικός. Και βασικά ειλικρινής. Θα κρίνω υπεύθυνα μιαν απόφαση ενός δικού μας ανθρώπου. Που επιθυμεί να μας εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή. 

Να μας λύσει προβλήματα.

Κατέβηκε κιόλας στην Αθήνα ο Λευτέρης και ζητάει επίμονα την στήριξή μας. Την ψήφο μας. 

Μετά το χρίσμα, έκανε αμέσως την πρώτη τολμηρή του κίνηση. Και μας ενθουσίασε. Τόσο που… την «δέσμευση Σαμαρά» - πώς θα αναλάβει ο ίδιος προσωπικά το ζήτημα της άμεσης επαναφοράς του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ - την αποκαλέσαμε, από την ασυγκράτητη, απερίγραπτη χαρά, κατά λάθος, τετελεσμένο γεγονός. 

Χαρμόσυνη είδηση.

Κι επανορθώσαμε αμέσως. 

Άνοιξε πόρτα Πρωθυπουργού ο Λευτέρης. Και του έθεσε το πρώτο ζήτημα. Με θετική ενέργεια, ξεκίνησε υπέροχα την προεκλογική του εκστρατεία. 

Τον τιμά ιδιαιτέρως η πράξη αυτή. 

Όμως… μόνο αυτό..., σαφώς, δεν αρκεί.

Είναι πραχτικός πια ο κόσμος μας. Δεν πιστεύει καθόλου σε «δέσμευση και ελπίδα» Πρωθυπουργού. Χωρίς δεδομένη πράξη. Αφού ο κύριος Σαμαράς - ο δικός μας Θεός - είναι αυτός που μας έκανε το μεγαλύτερο κακό.

Με την άθλια, βάρβαρη, απάνθρωπη απόφαση, το μαχαίρωμα της σύνταξης από την τρίτη ηλικία μας, πλήγωσε τον κόσμο μας βαριά. 

Πληγώνοντας έτσι βάναυσα, θανατηφόρα την μικρή μας Πατρίδα. 

Αν η μητέρα μου αδυνατίσει να κρατηθεί με την πενιχρή αλβανική σύνταξη στο προπύργιο του Ελληνισμού - τη Δερβιτσιάνη, τότε θα έλθει εδώ, στην τσιμεντούπολη, για να μοιραστούμε ένα πιάτο φαγητού.

Δεν είναι καθόλου περίεργο, που το ταξίδι του Λευτέρη Δημητρίου, για τα έδρανα της Ευρωβουλής περνάει μέσα από τη σύνταξη του ΟΓΑ. 

Πιο σωστά: Την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας μας. 

Σε προίκες δεν πιστεύει τυφλά πια ο Βορειοηπειρώτης. Δεν του προκαλούν κανένα ενδιαφέρον και συναίσθημα τα φυλλάδια με εκφράσεις όπως: «Ζητώ τη δύναμή σας, να σας δώσω την ψυχή μου», «Ζητώ τη δική σας εμπιστοσύνη…, γιατί ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα ένας από σας»... 

Κι ούτε η πλούσια έγχρωμη έκθεση με φωτογραφίες, που δείχνει τον υποψήφιο ευρωβουλευτή σε πρωτοχρονιάτικες πίτες, σε κομματικές φιέστες, σε συναντήσεις… με Αρχηγούς Κρατών κι αρχιεπισκόπους, του προκαλεί συγκίνηση. 

Του αρέσουν οι τολμηρές πρωτοβουλίες, που λύνουν ζωτικά ζητήματα. 

Που δρομολογούν εξελίξεις.

Η Ελλάδα: με όραμα, με κανόνες, με φωνή, με αξιοπρέπεια, ξεκινάει από το σεβασμό των δικαιωμάτων μας. 23 χρόνια τώρα, είναι μια ολόκληρη ζωή, σε αδιάκοπη, ανυπόφορη ταλαιπωρία. 

Μέχρι χθες ορκιζόμασταν για να γίνουμε Έλληνες. Εμείς οι Έλληνες. Όταν από το ’91 κιόλας - πού ήταν τάχα το κακό - περνώντας το σύνορο, να μας παραχωρούσε η Πατρίδα μας την Ελληνική Ταυτότητα;! 

Λειτούργα πρώτα σωστά και μετά, να είσαι σίγουρος, θα σου δώσει, Λεύτερη, την ψήφο της ψυχής του ο Βορειοηπειρώτης. Το δικαίωμα για το κοινό «νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα». 

Έτσι ξεκινάει, φαντάζομαι, ο καλός και τίμιος αγώνας. Και εκπληρώνεται η εθνική υποχρέωση. Που είναι για μας εθνικό διακύβευμα. 

Αν η Κυβέρνηση δεν πράξει θετικά - κάνοντας το καθήκον της εντός ολίγων ημερών - τότε βγάλε τη γραβάτα σου, ξεκούμπωσε το λευκό πουκάμισό σου και πήγαινε σπίτι σου. 

Γιατί, σε τέτοια δεδομένη δύσκολη συγκυρία - εσύ το σπλάχνο μας από το Φανάρι των Αγίων Σαράντα - μόνο κατ' αυτό τον τρόπο εξυπηρετείς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.

Την μικρή υπέροχη Πατρίδα μας. Που βάλλεται από παντού. Κι είναι πολύ περίεργο πώς αντέχει ακόμα… 

Με την παραίτησή σου, θα αποδείξεις έμπρακτα ότι είσαι ο άνθρωπος που πάει να εξυπηρετήσει αξίες και όχι αξιώματα. Έτσι, θα πείσεις δυνατά ότι σε αυτό το μετερίζι δεν μπήκες να δώσεις μάχη για να πετύχεις προσωπικά. 

Αλλά, για να πετύχουμε όλοι μαζί. 

Συνολικά.

Αν τυχόν πας στις Βρυξέλλες μόνο με ψήφο Ελλαδιτών και Ποντίων, «δραπετεύσεις» από μας - μπορεί να συμβεί κι αυτό - τότε θα δημιουργήσεις τεράστιο κενό στην κοινή γνώμη της μικρής μας κοινωνίας. 

Κι ο κόσμος μας θα πεισμωθεί. Κι ίσως… να μην σε συγχωρέσει. 



Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

21/04/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.