Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥΣ

(Όμως, αυτός ακόμα δεν φαίνεται  να ‘ρθει)

Με το πρόσφατο «συγνώμη» - μετά την «έκτακτη είδηση» για να παρακολουθήσουν οι Βορειοηπειρώτες τις «σημαντικές θέσεις του Αντώνη Σαμαρά» στη Θεσσαλονίκη - και τους επανειλημμένα λανθασμένους χειρισμούς, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Λευτέρης Δημητρίου προκαλεί.

Δεν θα το επιθυμούσαμε να του βγούμε απέναντι. Αλλά…τα κατάφερε.

Άλλη ήταν η προδιάθεσή μας. Να τον ρίξουμε στην πλάτη και να τον πάμε ποδαράτα στην Ευρωβουλή. Μετά από προεκλογικά επίλυση ζωτικών ζητημάτων.

Έγιναν κινήσεις εντυπωσιασμού με πολιτικά προσχεδιασμένο άνοιγμα πόρτας Πρωθυπουργού και αποκόμιση μόνο δέσμευσης για δήθεν επούλωση πληγής στους παρήλικες βορειοηπειρώτες.

Την επόμενη το πρωί - το ψέμα είναι κοντοπόδαρο - αποδείχθηκε ως κίνηση εντυπωσιασμού, ως πολιτική φάρσα.

Κι απορρίφθηκε γρήγορα.

Τα σκορπισμένα, δεν συμμαζεύονται εύκολα με τίποτε. Έκανε πολλά τρίματα ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, χωρίς καν να στρώσει το τραπέζι.

Η πολιτική λειτουργία και συμπεριφορά του,  απέδειξαν ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να μας εκπροσωπήσει.

Το σύνολο του κόσμου μας, τώρα πια, το ‘χει τύμπανο. Μόνο ελάχιστοι, που κοιτάν την πεταμένη μαδημένη ουρά, το ‘χουν κρυφό καμάρι.        

Πώς μπορεί να συμφωνεί κανείς ότι ο παππούς του στο Φανάρι του Βούρκου είτε σε μια γωνιά της Ελλάδας, διαφέρει από τον παππού του Σαμαρά στην Κηφισιά;!

Όταν είναι ολόιδιοι. Και πρέπει να ‘χουν ίδια δικαιώματα κι ίση αντιμετώπιση;!

Προσέξτε! Η μη επαναφορά του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ στους παππούδες μας, λέει ότι: Νέα Δημοκρατία και Σαμαράς, δεν μας υπολογίζουν καν ούτε σαν ψηφοφόρους.    

Και οι υποψήφιοι μας τρέχουν πίσω τους «φανατικά», να μπουν μέσα στο κόμμα, για να μας «σώσουν» όλους, μαζικά.

Το κοινό μας κόμμα, δεν είναι η Νέα Δημοκρατία, καμιά Ελιά, κανένα Ποτάμι… Κόμμα μας είναι η λύση του ζητήματος.

Στη θέση του Λευτέρη άλλος, θα τα έκανε γυαλιά - καρφιά. Γιατί ο τρόπος πώς μας αντιμετωπίζουν, μόνο σκληρή απάντηση επιβάλλει.

Μόνο την παραίτηση θα αισθανόταν υποχρέωση προς τον κόσμο αυτή τη δεδομένη στιγμή, για να ‘χε τη συνείδησή του ήσυχη.

Τι δύναμη ζητάει ο υποψήφιος από τον κόσμο για να αγωνιστεί;! Αφού δοκιμάστηκε προεκλογικά και προέκυψε ότι δεν μπορεί;! 

Λύγισε, γονάτισε, προτού πάει στην Ευρωβουλή;!

Η χαμένη αξιοπρέπεια μας, με κάθε Δημητρίου στην κορυφή, δεν καταχτιέται, δεν κερδίζεται.

Ζητάει αυτοθυσία συνολική…

Η πληθώρα από φωτογραφίες με Αρχηγό, Υπουργούς και Αξιωματούχους, δεν πουλάει πια, μα εξοργίζει, ενοχλεί το κοινό. Επειδή όλοι τους μας πούλησαν.  

Η κοινωνία μας θα ταλαιπωρηθεί πολύ. Θα υποφέρει ακόμα, ώσπου να ‘ρθει ο έντιμος εκπρόσωπό της. Ο Αρχηγός της. Κι ίσως να μην προλάβει, γιατί θα συγχωνευθεί, θα ενσωματωθεί, θα ενταχθεί στην εδώ κοινωνία.

Ή θα σκορπιστεί σαν το άχυρο στο αλώνι.

Συμφωνούμε με την ιδέα του κάθε Λευτέρη: «Να έχουμε Βορειοηπειρώτες σε κάθε κέντρο αποφάσεων». Που θα τους βγάλει ίσως κάποτε..., μέσα από δύσκολο τοκετό η Βορειοηπειρωτική Κοινωνία.

Όμως, ακόμα εγκυμονεί…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

17/05/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.