Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΠΙΣΚΟΠΙΑΝΟ...!».

Πέρασε από στόμα σε στόμα η παρακάτω ιστορία του παππου - Μήτρου Κουρούνη. 
Διέσχισε κάπου 4 - 5 ζωνάρια. Κι έφτασε ατόφια ως τις μέρες μας. 

Κάθισε σταυροπόδι η ιστορία αυτή στη μνήμη του απόγονού του, καλού
 φίλου μου, Παντελή Γκόλε. Που μας την αφηγείται ελκυστικά:

Ήταν τσαρουχάς στο επάγγελμα ο παππο - Μήτρος. 
Τα δίμιτα άβγαλτα από το κορμί του, μια ζωή. Τα τσαρούχια αξεκόλλητα απ' τα κουρασμένα πόδια του…

Κάθονταν παραστιά στην ομπλή. Κι όλο σγαρήκευε με το τσιμπίδι τ' αναμμένα κούτσουρα στο τζάκι.

Έφυγε στα 80 η γυναίκα του. Και αυτός - σκληρό καρύδι - συνέχισε να ζει τη δεύτερη ζωή.

Με το συμούργκισμα έλεγε σε δισέγγονη - τρισέγγονή του, σε όποια τύχαινε εκείνη τη στιγμή κοντά του:

- Για κοίτα! Βάλε μου κάτι στο σουφρά, για να δειπνήσω!

Καθώς την έβλεπε ν’ ανησυχεί, την ορμήνευε:

- Μη χολιάζεις καθόλου κοπέλα μου! Μην μαραζώνεις για το τίποτε! Άρπαξέ μου ένα πισκοπιανό (κρεμμύδι) από την αρμάθα και φέρτο μου εδώ. 

Να το τσιολήσω με τη φτέρα θέλω. Να του βγάλω την καούρα, τη λύσσα την πολλή. 

Και λίγη λιπανή μετά απ’ τη δόγα.. Κι αυτό είναι όλο. Πέρασε η νύχτα -.

Αφού γέμιζε την κοιλιά, έριχνε την κάπα στους πλάτες του και του 'δινε για τον Άι Γιώργη. 

Να τον πάρει δίπλα στα χαλίκια. Να κοιμηθεί στη φύση.

Κάτω απ’ την κούπα τ’ ουρανού με αναμμένα τ’ άστρα. Στον καθαρό αέρα.

…Κι έζησε ο παππο - Μήτρος 117 χρόνια.

Δυο ζωές, απανωτές.

Υστερόγραφο:

Η φωτογραφία, που συνοδεύει το κείμενό μου, είναι τραβηγμένη περίπου το 1920 με '25. Κάπου εκεί γύρω.

Την παρέδωσαν οι συγγενείς του παππού σε ζωγράφο, που την αντέγραψε πιστά.

Σου παρασύρει την προσοχή η παλιά εικόνα, για να κάνεις το αυτονόητο ερώτημα: Ποιος τάχα να ήταν ο φωτογράφος που έβαλε τον πάππο - Μήτρο Κουρούνη στο ξύλινο σκαμνί και με τι είδος φωτογραφική μηχανή του καιρού τον αποθανάτισε;!

Ασφαλώς σε πολύ μεγάλη ηλικία πόζαρε ο παππο - Μήτρος. Θα κόντευε ή θα είχε περάσει κάπως τον αιώνα.

Γεγονός που το μαρτυρεί το γέρικο γερτό κορμί του. Μαζεμένο κουβάρι.

Αυτή, τουλάχιστον, είναι η δική μου εντύπωση.

Η δική σας, δεν ξέρω…!
   

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/04/2014

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Παντελή Γκόλε)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.