Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΤΗΝ ΕΛΕΑΝΑ ΖΙΑΚΟΥ ΓΙΑ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ!

(Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει, λέει ο σοφός λαός)
                                                   
Η Δερβιτσιάνη μας - το κεφαλοχώρι - με την τεράστια προσφορά στην προστασία και τη συνέχιση του Ελληνισμού μας, σε Δρόπολη, Πωγώνι, Ρίζα και σε όλη τη Μειονότητα, έχει υποψήφια για ευρωβουλευτή ένα υπέροχο κορίτσι. Με τεράστια προίκα γνώσεων και οραμάτων.

Που βλέπει μακριά.

Θα της δώσω το δικαίωμα - με την ψήφο μου - για να μπορέσει να ρίξει στέρεα γέφυρα. Να συνδέσει τις Βρυξέλλες με την υπέροχη μικρή ευρωπαϊκή Πατρίδα μας.

Εκεί θα παλέψει - μας λέει - για την προβολή της μικρής μας Πατρίδας. Για την ανάδειξη της πολιτιστική μας κληρονομιάς. Για την αντιμετώπιση των οικονομικών δυσκολιών.


Μέσω προτάσεων και γνώσεων, θα προσπαθήσει να μεταφερθούν και εφαρμοστούν επιχειρηματικά ευρωπαϊκά προγράμματα στον τόπο μας.

Θα παλέψει για τα δικά μας δικαιώματα, τις συντάξεις των παππούδων μας και απροστάτευτων ομάδων.

Μου αρέσει που κινείτε αθόρυβα, σεμνά.

Χωρίς τυμπανοκρουσίες, φανφάρες, λογής - λογιών αφίσες και τεράστιες πολύχρωμες φωτογραφίες σε τοίχους.

Διαπιστώνω ότι  χλευάζει την προσωπολατρία. Την εξοργίζει η αυτοπροβολή και η πατριδοκαπηλία.

Προχωράει δυναμικά, χωρίς λόγια απατηλά, κούφιες υποσχέσεις και ψευδοδιλλήματα. Χωρίς διαφημίσεις.

Στέκει απέναντι στα υψηλόβαθμα διεφθαρμένα πρόσωπα - μέρος του κατεστημένου - που μας καταστρέψανε.

Δεν εμφανίζεται σε τηλεοπτικούς σταθμούς και δεν δίνει συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους - εργαλεία του σάπιου συστήματος, που την παραγκωνίζουν με ασέβεια.

Με απαράδεκτο τρόπο.

Δεν παίζει εθνικιστικά, για υφαρπαγή ψήφου.

Κατεβαίνει μ’ ένα κόμμα μικρό και άφθαρτο. Χωρίς ενοχές και τύψεις.

Βρίσκεται αντιμέτωπα με μεγάλα συμφέροντα και ισχυρά κέντρα εξουσίας.

Θα τη στηρίξω, για να πάει στην Ευρωβουλή. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι θα αγωνιστεί έντιμα και συνειδητά για όλους μας!

Μαζί με μας!



Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ


04/05/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.