ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ, ΚΛΕΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΟ «ΣΕΝΤΟΥΚΙ»

(Πρόταση για άνοιγμα στο χώρο μας μιας πινακοθήκης. Δεν είναι άσχημη ιδέα. Είναι τόσοι πολλοί οι ζωγράφοι… και τα έργα τους πάρα πολλά)

Τίποτε δεν πρέπει να πέφτει κάτω. Να πηγαίνει χαμένο. Ούτε λέξη. Κι όχι έκφραση και θέση. Άποψη σωστή. Όταν είναι κιόλας από ένα αρμόδιο πρόσωπο. Κορυφαίο καλλιτέχνη. Που ακούει στο όνομα: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΗΣ

Να σας πω, συγκεκριμένα, τι εννοώ: 

Όταν με πείραξε η «γιαγιά» - πορτρέτο ζωγραφικής του Γιώργου Τζούμπα - μ’ έκανε να νιώσω όμορφα, αλλά να μη μπορώ να εξηγήσω το γιατί, απευθύνθηκα για βοήθεια στο φίλο μου, το Γιώργο Μήτση. 

Πρώτα του ανέφερα τι ακριβώς μου συνέβηκε με την πρώτη ματιά, συναισθηματικά.

Ότι έμεινα άφωνος... Μετά του αποκάλυψα την αμφισβήτησή μου: Μήπως δεν είδα καλά το πορτρέτο και κάνω λάθος εκτίμηση;! Επιχείρησα κιόλας ν’ «αγοράσω» γνώμη από τον καλλιτέχνη: «Πώς κρίνεις, Γιώργο, το έργο αυτό;».

Ο δάσκαλος της ζωγραφικής με βοήθησε απλόχερα, ανοιχτόκαρδα:

- Μου δίνεις την ευκαιρία - λέει - να διατυπώσω τη γνώμη μου για τη «γιαγιά», αλλά και για άλλα πορτρέτα του Γιώργου Τζούμπα, που τα έχει στο «σεντούκι». Τα οποία αποτελούν αναμφισβήτητα μέρος μιας μεγάλης κληρονομιάς. Δεροπολίτικης. Πρέπει να συγκεντρωθούν και να δημιουργήσουμε μ’ αυτά μια πινακοθήκη, που θα είναι από τις καλύτερες. 

Συνεχίζει ο ταλαντούχος ζωγράφος:

- Είναι επιθυμία μου να πω, επίσης, ότι τέτοια αριστουργήματα: πορτρέτα, τοπία, κ.λ.π., έχει κι ο Οδυσσέας Σέλλειος κι άλλα παιδιά μας, που σήμερα διαπρέπουν παντού. Όπου τους δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουν και να εργαστούν. Τυγχάνουν να είναι όλα πρώην μαθητές μου. Συνέβαλα κάποτε, ταπεινά, στην καλλιτεχνική τους πορεία. 

-Τα περίφημα πορτρέτα, τα τοπία και πολλά άλλα έργα, τα έζησα από κοντά -λέει ο κορυφαίος καλλιτέχνης -. Τότε όταν τα ζωγραφίζαμε μαζί. Τώρα πια αποτελούν τον σπουδαίο μας πλούτο. Που σήμερα ο περισσότερος, δυστυχώς, βρίσκεται κλεισμένος στο «σεντούκι». Αν ανοίγαμε, μ’ αυτά τα έργα, μια ομαδική έκθεση, σίγουρα θα αποτελούσαν καλλιτεχνικό γεγονός. Από τα πιο σημαντικά, από τα πιο σπουδαία στη Δερόπολη και γενικότερα… Καθώς οι καμαρωτές και γεμάτο περηφάνια ασπροπαντηλοδεμένες γιαγιάδες μας, σιγά - σιγά αποχωρούν απ’ τη ζωή… κι ανήκουν πια στο παρελθόν… Η τέχνη όμως…, τις φέρνει τόσο κοντά. Και θα τις φέρνει πάντα.

Υστερόγραφο:

Για όσους δεν γνωρίζουν το Γιώργο Μήτση, ας πάρουν απλά μια «γεύση» από την αυτοπροσωπογραφία του, με την οποία συνοδεύω το κείμενο. Επίσης κι απ’ τις ελάχιστες εντυπώσεις που διατυπώνουν ορισμένοι από τους πολλούς θαυμαστές του γι’ αυτή: 

Κωστάκης Μανέλης: Οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν παρόμοια προτερήματα. Σαν εικόνα και σαν ψυχή.

Πέτρος Οικονομίδης: Πολύ πετυχημένο το ασπρόμαυρο και πολύ στο χαρακτήρα. Συγχαρητήρια! 

Πέτρος Τσερκέζης: Υπέροχο πορτρέτο, σαν λαξευμένο. Στο βάθρο της αιωνιότητας. 

Αλμπέρτ Κάσι: Ωραία γραφική, Γιώργο. Μα… τι φταις εσύ, που μοιάζεις του Μπετόβεν!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

18/03/2014