Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΠΕΡΙΣΣΙΑ ΑΓΑΠΗ ΤΙΜΩΡΕΙ

 Είναι ασυνήθιστο το περιστατικό, που θα σας αφηγηθώ. 

Προσωπικά το εκτιμώ σαν σπάνιο κοινωνικό θέμα

Με πείραξε βαθιά, πέρασε αυθόρμητα μέσα στο πετσί μου.

Στη συνείδησή μου.

Δεν χρονοτριβώ. Σας το εξιστορώ ατόφιο αμέσως:

Η Άρτεμη - η συγχωριανή μου - έπιασε δουλειά όταν όλα τ’ άλλα μέλη της οικογένειάς της λιαζόταν στον ήλιο. Είχαν πληγεί απ’ την ανεργία.  

Μέσα στην έντονη κρίση, μπήκε στο σπίτι της η μεγάλη χαρά. Της χαμογέλασε - όπως λέμε - η τύχη.

Η απασχόλησή της ήταν να φροντίσει το μωρό ενός βολεμένου ζευγαριού στο Κολωνάκι.

Η συμφωνία - μεταξύ των γονέων και της ίδιας - στηριζόταν πάνω σε δύο βασικούς πυλώνες: Τη συνέπεια στο ωράριο και την άψογη φροντίδα προς το μωρό.

Αν της περίσσευε χρόνος, να έκανε και κανένα συμμάζεμα του σπιτιού…

Τονίστηκε ξεκάθαρα ότι η φροντίδα της νταντάς προς τη Νεφέλη θα είναι μητρική.

Μα… έτσι κι αλλιώς η Άρτεμη το ίδιο και καλύτερα θα έπραττε. Γιατί είναι ευαίσθητη μητέρα.

Για τα παιδιά πονάει η ψυχή της. 

Το έπλενε το μωρό, το τάιζε, το κοίμιζε με χάδια και κανάκια…, με παραμύθια ή νανουριστά τραγούδια…

Της έκανε όλα τα κέφια της Νεφέλης. Τη λάτρευε πραγματικά.

Κι η χαριτωμένη μικρούλα, της το ανταπόδιδε με χαμόγελα, με σκιρτήματα…, με την αθώα αγάπη της.  

Έφευγαν οι γονείς από το σπίτι, πήγαιναν στις δουλειές τους με το μυαλό κλειδωμένο, με το κεφάλι τους ήσυχο…

Τα βράδια, όταν η Άρτεμη ετοιμάζονταν να πάει στο σπίτι της, το μωρό ριχνόταν στην αγκαλιά της και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω της.  

Περνούσαν οι μέρες, οι μήνες κι η αγάπη της νταντάς για το μωρό κι αντιστρόφως μεγάλωνε απερίγραπτα.

Η μάνα αντί να χαιρόταν, να θαύμαζε αυτή τη μεγάλη αγάπη, άρχισε να ζηλεύει νοσηρά. Διαφωνούσε με το γεγονός, που η Νεφέλη αγαπούσε περισσότερο τη νταντά, παρά την ίδια.

Την τρέλαινε ακόμα και η ιδέα.

Η ζήλια έφτασε στ’ αποκορύφωμα όταν η αφεντικίνα ένα Σαββατόβραδο, προσφέρει στη νταντά τον τελευταίο μισθό και την αποχαιρετάει ψυχρά για πάντα.

Την παύει από τη δουλειά.

- Από βδομάδα - της λέει, δεν θα έρθεις πια. - Σου είπα να τη φροντίσεις την μικρή, όχι να την ξεμυαλίσεις…

Κρίμα που εμπιστεύτηκα την κόρη μου σε σένα!!!

Για να διώξει η αφεντικίνα την Άρτεμη από τη δουλειά, δεν στηρίχτηκε σε ατέλειες και λάθη, αλλά στην περίσσια αγάπη νταντάς προς το παιδί …

Είναι να τρελαθείς…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/07/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.