Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΕΝΟΣ ΟΡΦΑΝΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Σ’ όλη τη διαδρομή, για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, η διαδικασία σε αστυνομικό τμήμα, για την έκδοση της ταυτότητας - μέχρι χθες ήταν πανεύκολη.

Μέσα σε λίγη ώρα, έλυνες το πρόβλημα. 

Χαλάρωνες από το πολυετή άγχος και πήγαινες σπίτι σου.

Τώρα είναι χρονοβόρα κι αυτή. 

Φάρδυνε, βάθυνε περισσότερο το χαντάκι. Έγινε σχεδόν απροσπέραστο.

Κι ούτε υπάρχει καν άλλο μονοπάτι.

Αν μ’ ένα «πήγαινε» έλυνες το πρόβλημα. Τώρα θα χρειαστούν δύο, ίσως και τρία…

Αντί ενός ή και δύο επισήμων εγγράφων, θα έχεις πια ολοκληρωμένο φάκελο από δικαιολογητικά στα χέρια σου.

Βασικά περνάς πάλι σε κόσκινο...ψιλό. 

Στο δεύτερο σημείο των δικαιολογητικών, που υποχρεώνεσαι να παρουσιάσεις στην αστυνομία, μ’ έντονα μαύρα γράμματα διαβάζεις:

«Η Υπηρεσία μας προβαίνει σε υποχρεωτική αυτεπάγγελτη αναζήτηση, ύστερα από αίτηση του ενδιαφερόμενου και δεν γίνεται δεκτό κανένα πιστοποιητικό που προέρχεται από τα Κ.Ε.Π. ή το Δήμο».

Νάτο ξανά το καρτέρι! Το στενό μαρκάρισμα…!

Για να χαλαρώσω, πάω σε φίλο στενό να εξομολογηθώ. Να πω τον πόνο μου.
Αλλού πού να τον πω;!

Στο βουνό; Δεν μ’ ακούει!

Όσα, λοιπόν, με ακρίβεια περιγράφω παρακάτω, είναι θέση σκεπτικού, ανήσυχού μας ανθρώπου:

«Βάζεις, φίλε μου, πρώτα στο κείμενό σου τον τίτλο: «Το παράπονο ενός ορφανού παιδιού». Κι έπειτα αναπτύσσεις το θέμα. Σημειώνεις: Κατάκτηση της ελληνικής ιθαγένειας με αίτηση πολιτογράφησης αλλοδαπού.

Τι είναι αυτή η λογική;! Πώς να τη χωνέψεις! 

Ο χαρακτηρισμός «αλλοδαπός» και «αίτηση πολιτογράφησης», είναι δύο απαράδεκτες έννοιες και πράξεις.  

Η απογραφή του πληθυσμού από τους Τούρκους κατακτητές, κατά την περίοδο 1431 - 1520, λέει ξεκάθαρα την ελληνικότητα του πληθυσμού των χωριών μας στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου. Σε συνέχεια, γεωγράφοι και ιστοριογράφοι, τον 17ο - 18ο - 19ο…αιώνα, τα ίδια ξανά περιγράφουν. Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, το ίδιο μας βρήκαν. Οι κυβερνήσεις του Ζώγκου και το δικτατορικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζια, μας αναγνώριζαν σαν Έλληνες…

Ερχόμαστε εδώ στην Ελλάδα, την Πατρίδα μας κι η μάνα μας αγνοεί. Δεν μας αναγνωρίζει για παιδιά της;!

Κοίτα τι αντίθεση!».

Πρόσφατα έγινε μιαν κίνηση συγνώμης. Στην διαδικασία για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας αποφασίστηκε να μην εντάσσεται πια σε ορκωμοσία ο βορειοηπειρώτης. 

Αργά, αλλά… τουλάχιστον το αντιλήφθηκαν οι Ελλαδίτες πολιτικοί το λάθος. Κι αποφεύχθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, το διπλό βάφτισμα.

Μακάρι, σε συνέχεια, να αποφευχθούν κι άλλα μεγάλα, βαριά λάθη. Που μας μαχαιρώνουν! Μας σπρώχνουν στο γκρεμό!

Μακάρι!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
09/05/2014 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.