Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΕΝ ΣΠΡΩΧΝΟΥΜΕ ΣΥΝΟΡΑ…

(Από το ανέκδοτο βιβλίο ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ)

Στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, ο Γιώργος Μάνος παρατήρησε ένα σημαντικό γεγονός.

Το οποίο δεν είναι λεπτομέρεια, μα ουσία:

Τη συμμετοχή πολλών μικρών κρατών στην αθλητική γιορτή του πλανήτη.

(Ένα έχει μόνο δώδεκα χιλιάδες πληθυσμό. Κι οι αθλητές του, με υπερυψωμένη τη σημαία τους, παρελαύνουν κι αυτοί υπερήφανοι).

Ερεθισμένος ο συλλογισμός του γιατρού, ταξιδεύει. Πάει στη Βόρειο Ήπειρο.

Κάθεται και σου κάνει μιαν απλή - λογική ανάλυση:

«Λες του Αλβανού:

- Σε πειράζει αν δίπλα στην αλβανική σημαία, εδώ στη Μειονότητα, να είναι στημένη και η ελληνική;

- Όχι - σου απαντάει.

- Μα η περιοχή που ζουν οι Έλληνες…, δεν είναι καλύτερα να αστυνομεύεται από τους ίδιους;

- Αλίμονο.

- Είναι κακό να επεκταθεί η ελληνική γλώσσα και σε ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης;

- Καθόλου.

-Αν αναγνωριστεί η ελληνική ως δεύτερη γλώσσα, δηλαδή να έχουμε δίγλωσσα κείμενα, κλπ, κλπ, παραβιάζετε τίποτε;

- Όχι, ρε αδερφέ, τι είναι αυτά…!

- Σε δημόσιες υπηρεσίες, όπου υπάρχει Ελληνισμός, αναγκαστικά δεν θα πρέπει να εργάζεται προσωπικό που να γνωρίζει καλά και τις δύο γλώσσες.

- Συμφωνώ απόλυτα.

Όλα αυτά, όμως, αν τα προσέξεις, είναι τα σημεία της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, που ο Αλβανός ένα - ένα τα δέχτηκε.

Αν του πεις - ξεκομμένες - μόνο τρεις λέξεις: «Ζητάω την αυτονομία», θα αγριέψει. Ίσως να σηκώσει το χέρι και να σου ρίξει μπουνιά...

Η λέξη «αυτονομία», χωρίς τη σχετική ανάλυση, τον πειράζει πολύ.

Όμως, την ίδια λέξη, χωρίς να βαθύνουν, καχύποπτα τη βλέπουν και πολλοί δικοί μας άνθρωποι.

Ξεκινώντας από την ηγεσία της Ομόνοιας και καταλήγοντας σε «ορθολογιστές», σε εκφοβισμένους διανοούμενους.

Όλοι, σύξυλα, έχουν κολλήσει στο παρελθόν.

Στο παρόν καραδοκούν αποκλειστικά τις ευκαιρίες, που τους παρέχουν μόνο προσωπικά οφέλη.

Η έννοια της λέξης «αυτονομία» είναι απλή. Το ίδιο και η επίλυση του ανάλογου ζητήματος.

Εντελώς δημοκρατικό και δίκαιο είναι το αίτημα.

Και…μετά πού κολλάμε και γιατί;! Αφού δεν σπρώχνουμε σύνορα… Αυτονομία ζητάμε.

Για να διοικήσουμε ποιο ποιοτικά, πιο αποτελεσματικά… τον εαυτό μας…

Να λύσουμε καλύτερα τα προβλήματά μας… Να έχουμε τα δικαιώματα, που μας αναλογούν, συνεχόμενο και καλύτερο ηλεκτρικό, πόσιμο νερό και δρόμους…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
01/09/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.