Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΞΥΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΝΥΧΙ ΣΟΥ!»

(Από το δημοσιευμένο βιβλίο «Εγκατάλειψη)

Κακά τα ψέματα!

Αν η Ελλάδα, δεν συμπαρασταθεί, δεν βάλει χέρι στην πληγή που αιμορραγεί, μα θα συνεχίσει να μας γυρίζει την πλάτη, σύντομα θα χάσουμε το παιχνίδι.

Θα εγκαταλειφθεί ο τόπος μας.

Δυστυχώς το Ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν είπε τίποτε ακόμα. Δεν άνοιξε στόμα. Δεν σκέφτηκε για μας, όχι και να πράξει.

Δεν χάραξε καμιά πολιτική για την τύχη  του τόπου μας.

Βλέπει τους εναπομείναντες, σαν αναμμένο αθράκι σε ξένη ομπλή και, με τη σιωπή του, την απραξία του, επιθυμεί να το σβήσει.

Και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σιωπάν.

Δεν μας πλησιάζουν. Δεν αγγίζουν καθόλου το θέμα μας.

Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, καλημερίζουν τους Έλληνες σ’ όλο τον κόσμο. Λένε διάφορα. Για μας, που μας έχουν έξω από την πόρτα, σ’ εδαφική συνέχεια, δεν βγάζουν μιλιά.

Σαν να έχουν κάνει κρυφή συμφωνία μεταξύ τους…

Σαν να περιμένουν τον τελευταίο ασπασμό. Το άδειασμα του τόπου. Για να βγουν και να μεταδώσουν την είδηση, που πουλάει:

«Βόρειος Ήπειρος δεν υπάρχει!».

Βλέπουμε το κατρακύλισμα, αλλά συνάμα τρέφουμε μέσα μας και την ελπίδα ότι η Μάνα θα συμπαρασταθεί.

Θα φροντίσει!

Σαν να σου διαβάζει τη σκέψη, ο Γιώργος Λύτης, που έχει ολόκληρο «βαρύ πυροβολικό», χωματουργικά μηχανήματα, έξω από την πόρτα του σπιτιού του.

Σε πλησιάζει και σου λέει:

«Μ’ ανοιχτά μάτια μην κάνετε όνειρα! Την τύχη μας την ξέρουμε από παλιά. Από τότε που βγήκαμε από το τσόφλι μας.

Αν θέλεις να αντέξεις, να μείνεις στον τόπο σου, στο σπίτι σου, αγωνίσου! Σιγά - σιγά και με υπομονή! Μην κοιτάς στα χαμένα γύρω σου!

Αν σε τρώει η καμπούρα σου, μην περιμένεις να σου την ξύσει άλλος. Άπλωσε το χέρι σου και ξύσου με το νύχι σου!».

Ο ίδιος αυτό έκανε και συνεχίζει να κάνει διαρκώς. Ανοίγει από μόνος του μέτωπα εργασίας…

Εκτός των χωματουργικών μηχανημάτων, συνεταιρίστηκε μ’ άλλο άτομο και φύτεψαν από κοινού ροδιές στα χωράφια… 

Το ένα μετά τ' άλλο...

Διαρκώς ξύνεται ο δουλευταράς με το νύχι του…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
02/10/2014  



(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Σήμερα βρήκαμε το Γιώργο στο σπίτι του. Εξοικονόμησε ελάχιστο χρόνο για να καλλωπίσει από μόνος του με σκαλιστή πέτρα την εξώπορτα… Παίρνει το μυαλό του στροφές, πιάνει το χέρι του! Κάνει τα πάντα!)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.