Αρκετός κόσμος, δεν μπορεί κι ούτε πρόκειται να αντιληφθεί
πόσο επικίνδυνο και θλιβερό ήταν το μεσονύκτιο επεισόδιο στη Δερβιτσάνη.
(Μετρήθηκε από τους άξεστους χούλιγκαν, ζόρκους εθνικιστές ξανά
ο σφυγμός του αμυντικού χωριού - οχυρό, για να δει, αν το γονατίζει.
Με απώτερο στόχο, να ρίξει, κατά τ' άδεια μυαλά, μετά βήματα παραπέρα…)
Δηλώνω, ως αυτόπτης μάρτυρας υπεύθυνα, για να διανοηθεί σωστά
κανείς τις πραγματικές διαστάσεις του εθνικιστικού φαινόμενου:
Στο παρά πέντε θα θρηνούσαμε θύματα, αν η φάλαγγα των 100
αυτοκινήτων, θα είχε την δυνατότητα να μπει, τη σκοτεινή νύχτα εκείνη, στο χωριό.
Σίγουρα…, θα είχαμε αναπόφευκτο μακελειό…
Θα σκοτώνονταν άδικα νέα παιδιά - ανεξαρτήτως που θ’ ανήκαν -
στη μια ή στην άλλη πλευρά - και θα έκλαιγαν μανάδες…
Γιατί τα αίματα είχαν ανάψει τόσο πολύ, που
ούτε μ’ αλυσίδες δεμένος, δεν κρατούνταν εύκολα κανένας.
Αφού οι χυδαίες προκλήσεις, που γινόταν απ’ την απέναντι
όχθη:
Με μάνα, αδελφή κι ότι κρατάει το σπίτι σου, μέσα στο σπίτι
σου, ξεπερνούσαν τα όρια…
Μάντης κανείς δεν είναι, για να πούμε πώς και γιατί δεν
παρευρέθηκαν εκείνο το βράδυ βασικά μας στελέχη, Βουλευτές και Φαρισαίοι, όπως
συνηθίζω να τους αποκαλώ.
Παρόλο, που από μέρες νωρίτερα ακουγόταν οι παλιές διαφορές
ανάμεσα Αλβανίας και Σερβίας, ξυνόταν η παλιά πληγή κι ήταν υπαρκτός ο κίνδυνος
της αναζωπύρωσης της φωτιάς.
Συγκεκριμένα της εθνικιστικές έξαρσης.
Ο πεπειραμένος πολιτικός, μ’ ανεπτυγμένη πολιτική όσφρηση, με
πόνο και ανησυχία για την τύχη του τόπου του, προβλέπει σωστά και κάνει
καρτέρι…
Καθυστερημένα προέβηκαν σε δήλωση τα επίσημα χείλη του τόπου
μας για τα έκτροπα στη Δερβιτσάνη.
Το σίδερο στ’ αμόνι, χτυπιέται σε βράση, ζεστό. Κρύο δεν
επεξεργάζεται. Δεν του δίνεις εύκολα, με τίποτε, την απαιτούμενη μορφή.
Ασφαλώς, αν είχαμε θύματα, θα μιλούσαν την ίδια ώρα κι
απανωτά. Με την ξύλινη γλώσσα, της ανελέητης ντροπής.
Τι τάχα;
Νομίζουν ότι η σιωπή τάφου, σε τέτοιες οξυμένες καταστάσεις,
μας ωφελεί…;!
Γι’ αυτούς και την καρέκλα τους, η βουβαμάρα να είναι καλή.
Για τον τόπο, όμως, είναι απαράδεκτη, αδιανόητη.
Είναι καταστροφή.
Είναι αδράνεια, παράλογη στάση, που παροτρύνει την αλητεία.
Για να κάνει ανενόχλητη στα χωριά μας τα ίδια της συχωρεμένης ξανά και ξανά.
Διαπιστώνεις και το αδιανόητο μέσα στην ταραχή. Ηγετικό στέλεχος,
αντί να είναι μάτι και αυτί, να ενώνει τον κόσμο, αποκλείει ελεύθερες φωνές,
που εκφράζουν ανεπιφύλακτα την ανησυχία:
«Πείτε, παρακαλώ, στην αστυνομία, να συλλάβει πέντε
ξεροκέφαλους εθνικιστές, που ουρλιάζουν σαν άγρια θεριά και προσπαθούν να
ρίξουν τη «γέφυρα»;!.
Και ν’ ακούς τα παράλογα: «Ποιος είσαι εσύ ρε, που μιλάς…!»
Σαν να μην είναι ο συνομιλητής δικός του άνθρωπος, συγχωριανός, κάποτε
στήριγμα, για ν’ ανέβει ψηλά…
Αυτόν τον αυταρχισμό, δυστυχώς, τον καλλιέργησε χρόνια τώρα
η ανύπαρκτη εθνική οργάνωση - φλου, των συμφεροντολόγων, που κρύβονται τώρα πια
πίσω απ' το πουθενά.
Απόλυτο δίκιο έχει ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στ’
Αργυρόκαστρο, Νίκος Κοτροκόης, που παραπονιέται:
«Οφείλουν κάποιοι να με ειδοποιούν - αυτοί που έχουν
τουλάχιστον θεσμικό ρόλο ή εκπροσωπούν επίσημα τις τοπικές Αρχές και την
Ομογένεια. Δεν συνέβη… κάτι τέτοιο και τις περισσότερες φορές πληροφορούμαι τα
προβλήματα τυχαία μέσω διαδικτύου…».
Ο οποίος την επόμενη προέβη σε διάβημα διαμαρτυρίας, μετά
τον Έλληνα Πρέσβη στα Τίρανα, προς τις αρμόδιες Αλβανικές Αρχές.
Τολμώ και του ζητάω προσωπικά, δημοσίως συγνώμη!
Γιατί αλάνθαστος δεν είναι κανείς…
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
18/10/2014
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου