Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΒΑΘΙΑ Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΣΗΣ

(Ας ήμαστε ρεαλιστές…)

Διατυπώνω, απ’ την αρχή, την άποψή μου, για τη σχέση ανάμεσα Αλβανών και Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.

Για τον ισχυρό αυτό δεσμό μεταξύ μας.

Της μπηγμένης βαθιά, από πολύ παλιά, ρίζας φιλίας και συναδέλφωσης. 

Διαπιστώνω ότι είναι αδιάρρηκτος αυτός ο δεσμός.

- Όσο κι αν θέλει κανείς, δεν τον διασπά εύκολα και με τίποτε -.

Εξηγώ πρακτικά. Ξεκινώντας, πρώτα, απ’ τη σχέση που έχει με τους Αλβανούς η σκεπή μου:

Η γυναίκα, που βρίσκεται περίπου 28 χρόνια στο πλευρό μου κι έφερε στη ζωή το μοναχογιό μας, είναι Αλβανίδα.

Δηλαδή η μικρή μου οικογένεια είναι ένα μείγμα: Από Ελλάδα κι Αλβανία.

Πολλοί Αλβανοί είναι στενοί, αδελφικοί μου φίλοι.

Με συνέδεσαν μ’ αυτούς οι σπουδές, οι δημόσιες σχέσεις, οι συνεργασίες, οι παντρειές, οι κουμπαριές…

Άνθρωποι, απ’ τον κορμό της φυλής μου - τον στενό μου κύκλο - είναι από παλιά σκορπισμένοι σ’ όλη τη χώρα…

Στη σύγχρονη εποχή, μετά το ’90, παρατηρούμε το νέο φαινόμενο, τη συγκεκριμένη πραγματικότητα:

Χιλιάδες Αλβανοί μετανάστες εργάζονται στην Ελλάδα και δεν ξέρουν καν αν θα επιστρέψουν ποτέ στην πατρίδα τους.

Από την άλλη μεριά, πολλοί ισχυροί Ελλαδίτες, τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα τα έχουν στην Αλβανία… Και δεν μπορούν να προβλέψουν τη διάρκεια της παραμονής τους στη γειτονική χώρα…    

Λοιπόν, η ρίζα της συναδέλφωσης και της ομαλής συνεργασίας, μπήγεται πιο βαθιά τώρα. Και το δέντρο της συναδέλφωσης μεγαλώνει και ανθίζει περισσότερο.

Παλιούς εθνικιστικούς χάρτες, που αναστατώνουν, προκαλούν σύγχυση, χωρίζουν, δεν ενώνουν τα έθνη, τους υψώνουν μοιραία μόνο οι ανιστόρητοι. 

Όσοι γνωρίζουν καλά το παρελθόν, το παρόν κι οραματίζονται την Ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά και την παγκοσμιοποίηση, δεν σκοπεύουν να επεκτείνουν τα σύνορα στα λάβαρα.

Φαρδαίνουν πρακτικά την έννοια της συναδέλφωσης, της αγάπης, της συμβίωσης ανάμεσα στους λαούς κι εξοντώνουν μέσα τους τη στενή έννοια και ιδέα του μίσους, της έχθρας…    

Διατυπώνω όλα αυτά, χωρίς ν’ αποχωριστώ, ούτε στιγμή την εικόνα τρόμου και φρίκης της προηγούμενης Τρίτης στο χωριό μου, που έσπρωξαν επιτήδειοι, δυστυχώς, τις δύο εθνότητες, σε πρόθυρα μακελειού. Σε πιθανή σύρραξη…

Αναρωτιέμαι κι απορώ:

- Ποιος θα σκότωνε ποιον εκείνη τη νύχτα;! Τη γυναίκα μου εγώ;! Ή αντιστρόφως;!

Κοίτα τι γίνεται!!!  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/10/2014


(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο:

Mε το πανέξυπνο βαφτιστήρι μου, τον Αρμάντο, που το θεωρώ ως δεύτερο γιο μου. Και τον υπέροχο πατέρα του, τον Ilir.)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.