Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΟΝΙΣΜΟ

(Ο Γολγοθάς, δυστυχώς, συνεχίζεται…)

Τρέξαμε χρόνια στη σειρά πίσω από την ιθαγένεια. Ώσπου ασπρίσαμε, κατακουραστήκαμε, αγχωθήκαμε…

Μόνο, που δεν τρελαθήκαμε, δεν γίναμε ρεζίλη.

Αντέξαμε κι αποδείχτηκε έμπρακτα ότι είμαστε σκληρό καρύδι… 

Πετύχαμε πρόσφατα την ελληνική ιθαγένεια και την κάναμε βούκινο. Επειδή δεν την είδαμε σαν προσωπική επιτυχία, αλλά σαν κοινή υπόθεση της μικρής μας κοινωνίας. 

Δεν σταμάτησε η ταλαιπωρία εδώ, για να 'παιρνε τέλος μια αδικία. Μια ανοησία ενός κράτους απάτης κι απάνθρωπης συμπεριφοράς. 

Ακολούθησε το τρέξιμο πίσω από έναν τονισμό… 

Στο σωστό επώνυμο «Μύτιλης», τουφεκίστηκε ο τονισμός του ύψιλον (υ) και κάθισε, σαν τρομαγμένο πουλί, πάνω στο γιώτα (ί).

Κι έγινε έτσι το μπέρδεμα, η παραλλαγή σε «Μυτίλης». 

Άκου εκεί!!! 

Η Υπατείας μας στέλνει στο Δήμο Αθηναίων, για να γίνει η διόρθωση κι ο Δήμος μας κατευθύνει στον Εισαγγελέα… 

Ως την τελευταία στιγμή, τρέμανε τα φυλλοκάρδια μας από το άγχος, μήπως η υπόθεση απαιτούσε Δικαστήριο. 
Χρόνο, χρήμα και τεράστια υπομονή - σιδερένια νεύρα.

Ευτυχώς αποφύγαμε έξοδα βασιλικά και τρεχαντήρι… 

Τι τραβάει ο κακομοίρης Βορειοηπειρώτης…, αφού είναι γραμμένος στα παλιά υποδήματα. 

Είναι χιλιάδες οι συμπατριώτες μου, που ταλαιπωρήθηκαν από ένα - δύο τρία άτοπα γράμματα στα επίσημα έγγραφά τους.

Βρήκαν το μπελά κυρίως από το τελικό σίγμα, που μαρτυρεί την ελληνική καταγωγή. 

Όμως, να σκοντάφτεις - όταν σου έχει αποδοθεί κιόλας η ελληνική ιθαγένεια - πάνω σ’ έναν τονισμό, δεν το χωρούσε ο νους μου. 

Λες να ησυχάσουμε τώρα;! Αφού πήραμε την ελληνική ταυτότητα, που σημαίνει ίσα δικαιώματα στην Πατρίδα μας;!

Δεν το πιστεύω!

Θα βρουν ξανά από πού να μας πιάσουν οι Ελλαδίτες…!

Ξέρουν αυτοί…Για να μας έχουν υπό…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/03/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.