ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ

(Με υπερυψωμένο μπαϊράκι τον ψευδοπατριωτισμό!)

Πριν από αρκετά χρόνια η δυσάρεστη κατάσταση με ανάγκασε να εξάγω πρόωρα το λυπηρό συμπέρασμα:

Ότι εγκαταλείπουμε τον τόπο μας.

Αφού φαινόταν ξάστερα ότι οι συνθήκες διαβίωσης στη Βόρεια Ήπειρο, δεν ήταν - ούτε θα γίνουν ποτέ ευνοϊκότερες απ’ αυτές στην Ελλάδα.

Η σκληρή οικονομική κρίση, νόμισα για μια στιγμή ότι θα έσπρωχνε ένα μικρό κομμάτι του κόσμου μας, να επιστρέψει πίσω στις εστίες του.

Και να ασχοληθεί εντατικά με τις παραδοσιακές του εργασίες: Τη γεωργία, την αμπελουργία, την κτηνοτροφία ...

Να στήσει στον τόπο του το δικό του μετερίζι.

Όμως, δυστυχώς, διαπιστώνουμε να συμβαίνει το αντίθετο:

Απελπισμένοι νεαροί, αδύναμες, χρεοκοπημένες οικογένειες, που έχασαν την ελπίδα της ανάκαμψης στην Ελλάδα, αποφασίζουν και ταξιδεύουν προς Αγγλία, Γερμανία, Καναδά …ακόμα και Αμερική.

Διασχίζουν τον Ατλαντικό, ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον στην άκρη του κόσμου.

Διευκολύνει την πρωτοβουλία αυτή και η κτήση της Ελληνικής Ιθαγένειας.

Ο περισσότερος κόσμος μας, για ν’ αντέξει στην Ελλάδα - ν’ αποφύγει την φρικτή θηλιά, περασμένη στο λαιμό του, να ξεχρεώσει το δάνειο της Τράπεζας, τις οφειλές στην Εφορία και λοιπά, πουλάει όσο - όσο σπίτια, χωράφια …, τα γωνιακά οικόπεδα, τα πανάκριβα φιλέτα πάνω στην Εθνική Οδό...!

… Πώς να πιστέψεις, μετά από τέτοιες βαριές, ανεύθυνες πράξεις και υπερυψωμένα «πατριωτικά» μπαϊράκια, τον τίμιο δήθεν αγώνα, για Πατρίδα και Ελληνισμό(;!)

Η πράξη αυτή είναι χειροπιαστή απόδειξη ότι βγάλαμε στο σφυρί τον τόπο μας. Πρώτα με τις πωλήσεις, τώρα και με την απόμακρη φυγή.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/11/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά. Σκέφτηκαν

Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου