Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΧΑΦΙΕΣ

Πρόσφατα, όταν απειλήθηκε η Δερβιτσάνη από τραμπούκους Αλβανούς, κι είχαν βγει οι κάτοικοι ν’ αντισταθούν, μεσάνυχτα στην πλατεία ύψωσε κάποιος τη φωνή του και είπε:

- Ν’ απομακρυνθούν από δω οι χαφιέδες!

Δεν είδα κανέναν ν’ αποχωρεί…Έμειναν κι αυτοί ανάμεσά μας. Όπως πάντα…  

… Οι καταδότες εξυπηρετούν όλα τα συστήματα.

Σήμερα δεν καταδίνουν την δυσαρέσκεια για το σύστημα, την τάση για λιποταξία από τη χώρα, που θεωρούνταν προδοσία…

Ελέγχουν την σκέψη, την έκφραση, που μπορεί να μετατραπεί σε «δυσάρεστη» πράξη. Σε απειλή για την κατάρρευση του σημερινού καθεστώτος.    

Χωρίς τα καρφιά, που σε καρφώνουν σαν το Χριστό, στην Αλβανία δεν θα μπορούσε με τίποτε η δικτατορία ν’ αντέξει σχεδόν μισό αιώνα.   

Δούλευε ύπουλα ο χαφιές. Ήταν φίλος, συμμαθητής, συγχωριανός, γείτονας, συνάδελφος, συγγενής.

Ακόμα κι αδελφός σου…

Τον είχες στο ίδιο μέτωπο εργασίας, στον ίδιο χώρο αναψυχής, στο ίδιο κελί στη φυλακή.

Οι μισοί παρακολουθούσαν τους άλλους μισούς.

Έσφιγγαν στη μέγγενη τον καταδιωκόμενο, το θιγμένο και τον λύγιζαν εύκολα.

Πολλοί πιέστηκαν βίαια κι υπηρέτησαν εξαναγκαστικά. Άλλοι το ζήτησαν από μόνοι τους…, εθελοντικά.

Τους άρεσε το κάρφωμα. Πάντα με ψευδώνυμο.  

Ορισμένους καταδότες τους ήξερε ο κόσμος, αφού τους έβλεπε να επικοινωνούν μέρα μεσημέρι με τον αστυνομικό της περιοχής.

Ο καθένας πρόσεχε τις λέξεις του, τις πράξεις του.

Από τους αόρατους, τ’ αναμμένα αθράκια κάτω απ’ τη στάχτη, ήταν δύσκολη η αυτοπροστασία...   

Ο κόσμος τους στιγμάτιζε τους χαφιέδες, αλλά δεν μπορούσε ν’ αντιδράσει, να τους απομονώσει…, λόγω φοβίας.

Στις μέρες μας τον πληροφοριοδότη τον έχεις παντού. Ακόμα και σε θέσεις - κλειδί...

Όπου δεν στο χωρεί ο νους… Σε κάθε τρύπα.

Τους πρώην σπιούνους, με πλούσια εμπειρία στο "επάγγελμα", αφθονία πληροφοριών, τους εκμεταλλεύεται και το σημερινό σύστημα…

Πιο περιζήτητοι είναι οι διπλοί και τριπλοί πράκτορες, που εξυπηρετούν άπταιστα.

Θα ήταν με πολύ ενδιαφέρον τ’ άνοιγμα του προσωπικού φακέλου. Ν' ανακαλύπταμε τ’ αόρατο πρόσωπο του πράκτορα.

Την απάνθρωπη, κατάμαυρη ψυχή της σπιουνιάς του…!!!

Απλά για να σβήσουμε την περιέργεια! Για τίποτε άλλο!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

15/11/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.