Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΑΠΟ ΔΩ Η ΤΙΜΗ !»

(Φιλική απάντηση)  

Χαίρομαι που «βοήθησα» με το κείμενο «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!», τον Λεωνίδα Παππά. 

- Το ανήσυχο άτομο, που ενασχολείται πολλά χρόνια με τα κοινά.
Το δραστήριο μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομόνοιας από παλιά -.
Τον εκτιμώ και τον σέβομαι - από άκουσμα και διάβασμα - για τον αγώνα που δίνει. 
Από κοντά - δεν θυμάμαι - να τον είδα ποτέ! 

Τον προκάλεσα, με το κείμενο κι έφερε στο νου του ένα καταπληκτικό ποίημα του αξιόλογου ποιητή και φίλου μου, Ανδρέα Ζαρμπαλά.
Αυτό με τίτλο ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, που μου αρέσει κι εμένα πολύ. Το αναρτώ κι εγώ με πολύ αγάπη:

 ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ 

 Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης 
έβαλαν μια μέρα στη διχάλα του δρόμου δυο ταμπέλες: 
«Απ’ εδώ η Τιμή». 
«Απ’ εδώ η Προδοσία». 
Κι έφυγαν. Και περπατάν ακόμα 
ο καθένας στο δρόμο του.
Στον τόπο μου 
φύσηξε άνεμος βοριάς και γκρέμισε τις ταμπέλες. 
Οι άνθρωποι λάθεψαν το δρόμο 
κι ένα πρωί βρέθηκαν όλοι προδότες.

Γράφηκαν πολύ παλιά ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, αλλά πάνε γάντι στη σημερινή εποχή, στη σημερινή κατάσταση, που οι εθνοπατέρες κατάντησαν την Ομόνοια σαν να είναι μούλκι του παππού τους.
Σου έλεγαν μέχρι χθες, γιατί τώρα έχασαν αυγά και καλάθια:
«Αν συμφωνείς με μας, καλώς! Είσαι πατριώτης. Διαφορετικά…!»

Κι έριξαν έτσι, όλο τον κόσμο απέναντι. Τον στιγμάτισαν ΠΡΟΔΟΤΗ. Κι έμειναν πατριώτες μόνο πέντε.

Το παραπάνω πικρό γεγονός, θέλω να πιστεύω, ότι εννοεί ο Λεωνίδας, με το σχόλιο του:
- Μού το θύμισε ο Γιώργος Μύτιλης (το ποίημα ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ), γιατί αναρωτήθηκε: «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ».

Λες να συνεχίσουμε να βάζουμε ο ένας του άλλου ταμπέλα;! Εγώ, πάντως δεν το επιχειρώ. Απλά αναλογίζω ευθύνες σε ανεύθυνους.
Σε εκλεγμένα πρόσωπα.

 Για να φανούμε έξυπνοι είναι εύκολο. Για να γίνουμε χρήσιμοι είναι δύσκολο. Συμφεροντολόγοι είμαστε από τη φασκιά. Προδότες, όμως, όχι όλοι!

 Προσωπικά, δεν λάθεψα το δρόμο μου. Ας φυσάνε δυνατοί βοριάδες κι ας γκρεμίζονται ταμπέλες. 
Πάω από κει που γράφει: «Από δω η τιμή!».

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/11/2014

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα