Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΠΕΠΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ

Το κείμενο αυτό είναι εμπνευσμένο από συνομιλία με τον Βαγγέλη Φράγκο, μέλος της Επιτροπής Υπερήλικων Βορειοηπειρωτών, που συναντήθηκε πρόσφατα με τον Υφυπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, κύριο Αντώνη Μπέζα απ’ όπου προέκυψε η είδηση: της υγειονομικής περίθαλψης στα προστατευμένα μέλη των ανασφάλιστων υπερήλικων Βορειοηπειρωτών)

Μαραμένα χείλη μερικών - για το βοήθημα της τρίτης ηλικίας - βγάζουν διαρκώς χολή, δηλητήριο!

Λένε:

«Δεν μας ανήκει το βοήθημα! Αφού δεν δουλέψαμε ποτέ στην Ελλάδα!».

 Ούτε ο Ελλαδίτης αδελφός, δεν δούλεψε, που η κυβέρνηση τον χειρίζεται διαφορετικά!

Ελλαδίτης κι Έλληνας Βορειοηπειρώτης αδύναμος οικονομικά, πρέπει να καλύπτεται από το ίδιο καθεστώς προστασίας…

Μικρόψυχο σκεπτικό, ορισμένων ξεριζωμένων στενόμυαλων, πικρόστομων λέει:

«Δεν δικαιούνται το βοήθημα όσοι μένουν στην Βόρειο Ήπειρο! Αφού έχουν μια κότα, μια γίδα, σπέρνουν μια λουρίδα γης στο χωριό... και βολεύονται!».

Ορισμένοι εναπομείναντες ξεστομίζουν κι αυτοί:

«Να μην πάρουν το βοήθημα όσοι ζουν στην Ελλάδα. Μόνο εμείς να το πάρουμε, που κρατούμε άμυνα, φιλάμε τον τόπο!

Και πάει λέγοντας… Τ’ ακούω κι απορώ κι αγαναχτώ… Γίνομαι έξαλλος με τις ανόητες κόντρες υπερήλικων…   

…Να μην τρέφουμε αυταπάτες.!

Καμιά κυβέρνηση, δεν προσφέρει στο Βορειοηπειρώτη - σ’ έχει γραμμένο εκεί που δεν λέγεται - αν δεν ξέρεις ν’ αγωνιστείς, να διεκδικήσεις και να πετύχεις τα δικαιώματά σου!  

…Δεν πας σ’ οποιονδήποτε να κλάψεις το χάλι.

(Μάταια είναι η κάθε συνάντηση με Υπουργό, Υφυπουργό, Διευθυντή, Γραμματέα, Σύμβουλο, Διοικητή του ΟΓΑ… Παλεύεις τρεις μήνες να τους δεις. Κι η συνομιλία - χωρίς ουσία - μαζί τους, κρατάει μόνο τρία λεπτά)

Πάμε μόνο σ’ αυτόν που κρατάει στο χέρι μαχαίρι και πεπόνι.

Κατ’ ευθεία στον Πρωθυπουργό. Η κάθε άλλη κίνηση είναι χρονοτριβή.

Και του ζητάς ν’ αποδείξει έμπρακτα, χειροπιαστά πλέον τη διπλή αγάπη!!! Όχι με λόγια πια. Μα με την επαναφορά του επιδόματος - δικαίωμα.

Τη διόρθωση της καταδικάσιμης πράξη και συμπεριφοράς… Του άθλιου, του αισχρού, του απάνθρωπου λάθους.    

Πιστεύω ακράδαντα:

Η κυβέρνηση θα επανορθώσει…! Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς…! Με το λάθος, θέλω να πιστεύω, την είχε πατήσει άσχημα…!

Θα επαναφέρει το βοήθημα. Θα εντάξει και την τρίτη ηλικία μας, ως ευάλωτη κοινωνική ομάδα, στο ειδικό πιλοτικό πρόγραμμα του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, που ξεκινάει η εφαρμογή του σύντομα.

Με λογικούς όρους και δικαιολογητικά…

Χρειάζεται προσοχή όμως… Να μην διακοπεί πια… Και να έχουμε ξανά παρατράγουδα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/11/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.