Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

Την ήξερα τη ζούγκλα από παλιά...

Χθες, όμως, ως εκλέκτορας στην 9η Γενική Συνδιάσκεψη της Ομόνοιας στους Αγίους Σαράντα, για εκλογή Προέδρου, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω από κοντά και τ' εξαγριωμένα "ζώα" της.

Λυσσασμένα, σε απόλυτη ετοιμότητα να ξεσκίσουν το θήραμα…

… Αυτές, δυστυχώς, δεν ήταν εκλογές. Ήταν παζάρεμα.

Ήταν καθαρά «δημοκρατική» διαδικασία γι’ άλλη μια δολοφονία του δολοφονημένου τόπου μας.

Εκτός από 70 εκλέκτορες, που μπήκαν στην αίθουσα, με την ελπίδα της αλλαγής του επικίνδυνου κατεστημένου, όλοι οι άλλοι ήταν νεροκουβαλητές.

Μισθοφόροι, γενίτσαροι υπάλληλοι των ξετσίπωτων - ξεπουλημένων έπαρχων, που λιγουρεύονται τους Δήμους - κι ας τα πρόκοψε ο καθένας με την επαρχία του -.

Εκφοβισμένοι κατέβηκαν οι «εκλέκτορες» και ψήφισαν κατ’ εντολή - σαν τρομαγμένα βετούλια, πειθήνιο πρόσωπο -

Συνεχιστή του κοινού προσχεδιασμένου εγκλήματος...!

(Η κλίκα της καταστροφής κατέβασε να ψηφίσει τον εκλεκτό της - τι προσβολή, τι αίσχος -  ακόμα και την καθαρίστρια του επαρχείου της Κάτω Δρόπολης).

Καϊσης και Δαλιάνης - με την ανάξια  παραίτηση - έπαιξαν αβλεπής το καμένο χαρτί τους.

Ότι έτσι, δήθεν βοηθούν…

… Δεν θέλουμε με τίποτε να βάλουμε αρχηγό της Εθνικής μας Οργάνωσης πρόσωπα μ’ αρχές κι αξίες.

Με ανάστημα Άλκη Πούλη:

Επιστήμονας, λόγιος, τολμηρός, σκεπτικός, οραματιστής, αδέσμευτος, ευθύς, ηθικός, έντιμος και πάνω απ’ όλα αληθινός Πατριώτης.

Νέο άφθαρτο παιδί με τα όλα του…

Όπως το ζητάει ο καιρός, οι προκλήσεις, οι συγκυρίες.

Όπως το προσμένει με λαχτάρα, χρόνια τώρα, ο κατακαημένος τόπος μας…

… Αλλά εμείς, όπως το απέδειξε χθες η πράξη, θέλουμε σε μόνιμη βάση, να μας διοικούν γλειφιτζούρια. 

Συμφεροντολόγοι, άσχετοι, φερέφωνα. Που βάζουν την καρέκλα πάνω από ιδανικά και Πατρίδα.

(Η ελεγχόμενη ψήφος τους ικανούς τους βγάζει στην άκρη. Στον πρώτο γύρο «έφαγαν» τον Άλκη. Στο δεύτερο, προβλέπεται, να «φάνε» και το Λεωνίδα).  

… Τότε σε ποια «ζεστή αγκαλιά Ομόνοιας» να γυρίσουν πίσω όσοι έφυγαν;! Σε ποιον κόρφο, που ξέρει να κρατάει και να μεγαλώνει μόνο μαύρα κολοβά φίδια;!

Πέντε σπασίματα έκανε συνειδητά του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού αυτό το επικίνδυνο κατεστημένο.

Μετράμε: Κ.Ε.Α.Δ., Σ.Κ., Δ.Κ., L.S.I. και ΜΕΓΚΑ. Θα έχουμε, έτσι όπως το πάμε, και συνέχεια… 

Μέσα στην θαμπή αίθουσα, η «επιτυχία» του επικίνδυνου κατεστημένου συνοδεύτηκε από θερμά χειροκροτήματα…

Χειροκροτούμε, χρόνια τώρα στη σειρά, το τέλος μας…

Την αυτοχειρία μας…

Για ποια ανανέωση, για ποια αναγέννηση Ομόνοιας γίνεται λόγος;! Ο αληθινός εχθρός, ο λύκος είναι μέσα μας.

  
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  
21/12/2014


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.