Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

(Διάλογος πριν την ανατροπή, με τον πρόεδρο της Ομόνοιας, Λεωνίδα Παππά)

Δεν προλογίζω, δεν σχολιάζω. Μόνο ένα θα πω. Νομίζω ότι τη διαφορά στο δεύτερο γύρο, γι’ ανάδειξη Προέδρου της Ομόνοιας, την έκαναν οι «φίλοι» κι οι οπαδοί του Άλκη Πούλη που, από δω και πέρα, μαζί μ’ όλους τους άλλους, δικαιούνται να επιδιώκουν την ριζική αλλαγή, την υπέρβαση. 
   
Καλησπέρα, Γιώργο και χρόνια πολλά!

Καλησπέρα, Λεωνίδα! Επίσης. Όλα φέτος μακάρι ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο!

Θα έρθεις στις 11;

Γιώργος
Αλίμονο. Όμως, είμαι περίεργος, γιατί όλη η διαδικασία γίνεται για πρώτη φορά στους Αγίους;

Λόγω των εκλογών του β’ γύρου, φαντάζομαι.

Για πες μου πώς θα κινηθείς; Τι πιστεύεις; Θα μπορέσεις ν’ αλλάξεις πράγματα;
Κάποιοι είμαστε ρομαντικοί...

Θα το παλέψω, Γιώργο , στον πρώτο γύρο εκτιμούσα 130 και πήρα 150 ψήφους.
Τώρα συντηρητικά προβλέπω +20…

Θα σου κάνουν κλοιό. Λες να μπορέσεις να κερδίσεις...;!Γι' αυτό και σπρώχθηκε ίσως εκείνο το βράδυ, για να έχουν χρόνο να προετοιμαστούν καλύτερα...

Τα έχουν χαμένα, γιατί πλέον έχω τις λίστες και μπορώ να βρω τους ανθρώπους, ενώ πριν δεν ήξερα καν ποιοι ψήφιζαν….

Να σου πω: Θέλω να ξέρω δύο - τρία βασικά πράγματα, που θα κάνεις για ν’ ανατρέψεις αυτή την άθλια κατάσταση. Θέλω να σε στηρίξω, αλλά όχι τυφλά...!!!

Γιώργο, σε καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί για 15 χρόνια υπηρετώ τους άλλους, για μένα ζήτησα ποτέ τίποτα. Δεν ξέρω αν σε αυτή τη φάση έχουν νόημα οι υποσχέσεις. Αλλά, θα σου απαντήσω μ’ ένα ποίημα του Ρίτσου, παρόλο που με χαρακτηρίζουν δεξιό (δεν έχω καμιά κομματική ταυτότητα ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Αλβανία).

Λέει, λοιπόν, ο Ρίτσος : Αδερφέ μου!/ Πίσω σίγουρος θάνατος!/ Μπρος, μπορεί και ο θάνατος,/ Αλλά θα είναι μπροστά στον ήλιο ...

Με το Ρίτσο, Λεωνίδα των τριακοσίων/ μου γέμισες τη γνώμη... / Αλλά προσοχή...!/ Μην με απογοητεύσεις αργότερα,/ με κανάν άλλο «ποιητή»...
Θα σε στηρίξω, για να θυμάμαι ότι έκανα κι ένα άλλο καλό. Δεν θα είμαι μόνος, αλλά και με φίλους. Γι' αυτό, παρακαλώ, χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Κι εκείνη την Ημέρα Νίκης, να το γιορτάσουμε μαζί, με τσίπουρο απ' τ' Αλύκου...

«Ξέχασα» να σου πω!!! Υποσχέθηκες ότι δεν θα «ωριμάσεις» ποτέ. Έτσι «ανώριμο» σε θέλω κι εγώ... Να παραμείνεις κι επιμείνεις στις παλιές αρχές, υποσχέσεις και δεσμεύσεις σου…

Xaxaxa, είσαι ωραίος, Γιώργο!
Σε ευχαριστώ!

Μας εντάσεις, μας υπολογίζεις, λοιπόν, κι εμάς στις δυνάμεις της αλλαγής! Ότι έμεινε όρθιο από τους καταστροφείς, τους μαγαζάτορες, μακάρι να το σώσουμε. Άλλο τι να πω...;! Δύναμη, γιατί από δω και πέρα όλα είναι δύσκολα...!!!

Άγιοι Σαράντα
11/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.