Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΣ…

«Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε».       Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ναι, εγώ είμαι αυτός…, μην σας φαίνεται καθόλου περίεργο.

Εγώ που σας κάνω παρέα, μήνες τώρα, με τις ελεύθερες σκέψεις και απόψεις μου στον «Αντίλογο».

Ναι, εγώ είμαι αυτός, που φωτίζω, με απλή λογική και ρομαντισμό τι αποφάσεις μπορούμε από κοινού να λάβουμε μην και βελτιωθούμε…

Γίνουμε καλύτεροι…

Εγώ ο τολμηρός, αυτή τη στιγμή είμαι αδύναμος, άτολμος, αναποφάσιστος ψηφοφόρος.

Δεν αποφασίζω εύκολα... ποιο κόμμα - απόκομμα, ποιο ρεμάλι, καραγκιόζη - πολιτικό να ψηφίσω.

Αφού στην πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, δεν σκέφτονται καθόλου την δόλια Πατρίδα που κατρακυλά, μα μόνο το τομάρι τους…

Από την κρίση δεν διδάχτηκαν τίποτε. Μόνο την εκμεταλλεύονται για βόλεμα.  

Νιώθω φοβερά υπεύθυνο άτομο…, χωρίς να υπερβάλω…

Την επόμενη των εκλογών, δεν επιθυμώ να κόψω το χέρι μου. Να πάρω, με την ανεύθυνη ψήφο μου, στο λαιμό κι άλλους…

Ποντάρουν δυνατά στο φόβο, στην ξέφρενη ελπίδα. Μ’ έναν κοινό κυρίαρχο στόχο:

Ποιος να καρπωθεί την εξουσία.

Τότε πώς μπορεί ένας απλός ψηφοφόρος, όπως π.χ. εγώ, να ψηφίσει υπεύθυνα ανεύθυνους πολιτικούς, που αύριο θα μας κυβερνήσουν;!

Μ’ έπνιξε η ψευτιά. Μπούκωσα απ’ την απάτη ενός σάπιου πολιτικού συστήματος…

Μέσα στο ελλαδικό μπάχαλο μέτοχοι κι εμείς οι Βορειοηπειρώτες. Μ’ όλη την ανοησία και σαχλαμάρα μας.

Γίναμε δεκανίκια, νεροκουβαλητές ξανά:

Σε ΛΑΟΣ, σε ΠΟΤΑΜΙ, σε ΠΑΣΟΚ, σε ΚΙΔΗΣΟ…

Τα γλειφιτζούρια μας… υποκλίνονται διαρκώς και φιλάν κατουρημένες ποδιές.

Όλα τα σιχάθηκα…

Δεν είμαι με κανένα κόμμα, με κανέναν πολιτικό… Δεν συμπίπτουν τα συμφέροντά μας.

Είμαι μ’ αυτούς που χάθηκαν, που αυτοκτόνησαν, αφού βρέθηκαν σ’ απόγνωση.

Είμαι με τον άνεργο εαυτό μου. Με την ανασφάλιστη οικογένειά μου. Με την αβοήθητη παρατημένη μάνα μου.

Με το γιο μου, που ετοιμάζει τη βαλίτσα να ξενιτευτεί…

Είμαι με τον άνθρωπο…

Όχι με τα νούμερα…

Τόσο απλό…

Μα… και τόσο περίπλοκο συνάμα για έναν ολόκληρο λαό, που θα κάνει ξανά το λάθος.

Θα επιλέξει ξανά έναν άλλο δήμιο για σωτήρα του.

Είμαι αναποφάσιστος… Μέχρι την τελευταία στιγμή…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/01/2015




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.