Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΚΟΡΠΟΧΩΡΙ… ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΚΑΙ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

(Μετεκλογική διαπίστωση και δίδαγμα)

Οι πιο κρίσιμες βουλευτικές εκλογές στην ιστορία του ελληνικού έθνους επισφράγισαν τη βαθιά ήττα του Σαμαρά και τη σαρωτική νίκη του Τσίπρα.

Έπεσαν οι δεξιοί και ορθοπόδησαν οι αριστεροί…

Μ’ άλλα λόγια:

Στην Ελλάδα απέτυχε ο φόβος - επένδυση της Νέας Δημοκρατίας για να κρατηθεί στην εξουσία και να βαθύνει τη λιτότητα και πέτυχε η «ελπίδα που έρχεται» του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., που έχει πλέον την ευκαιρία να κυβερνήσει τον τόπο.

Να φέρει την «πρόοδο». Ν’ «αλλάξει» κυριολεκτικά τη ζωή τ’ απλού πολίτη.

Αυτή είναι τουλάχιστον η προεκλογική δέσμευση…

Εμείς οι Βορειοηπειρώτες, όμως, που συμμετείχαμε σ’ αυτό το Βατερλό, με περισσότερες δυνάμεις από ποτέ, χάσαμε παταγωδώς.

Κι αποδείξαμε άλλη μια φορά τον κακό μας εαυτό. Κι ότι είμαστε σκορποχώρι.

Πανταχαμένοι:

Από πατρίδα…

Από ιδεολογία.

Από ηγέτες…

Ακόμα… κι από ιστορία…

Λοιπόν, είμαστε τελειωμένοι…

Αποδείξαμε έμπρακτα ότι λειτουργούμε προσωπικά. Χωρίς αρχές και κανόνες… Όταν ο κόσμος, πλέον, στηρίζεται πάνω σε ιδέα ενότητας και σε μηχανισμό.

Όλα τα εξυπνάκια, να μην τ’ αραδιάσω μ’ ονοματεπώνυμο, γιατί δεν μου έρχεται καλά κι ούτε το αξίζουν, δήθεν δυνατά και γρήγορα άλογα, ν’ αποκλειστούν.

Αφού οι προσωπικές πρωτοβουλίες - άρρωστες φιλοδοξίες τους, μας βλάπτουν συνολικά.

Μας κάνουν ρεζίλι…

Οι υποψήφιοι μας επανειλημμένα αγνοούν θεσμό και κοινό. Δύο βασικά στοιχεία, πάνω στα οποία στηρίζεσαι εξαναγκαστικά, για να βγεις βουλευτής.

Έριξα μια ιδέα προ καιρού για δημιουργία νέου φορέα με ρόλο Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα. Τάραξα τα στεκούμενα νερά…

Είναι η στιγμή, μετά την ανατροπή, την υπέρβαση στην Ομόνοια, ο νέος πρόεδρός της, Λεωνίδας Παπάς, να δει κατάματα τους προβληματισμούς μας και ν’ αναλάβει έγκαιρα την πρωτοβουλία.

Να μας βάλει όλους κάτω από την ίδια σκεπή κι ας είμαστε διαφορετικοί… Αφού μας ενώνουν τα κοινά προβλήματα…

Αποκλειστικά και μόνο απ’ αυτό το ενωτικό σχήμα να βγαίνει μετά ο κάθε υποψήφιος.  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/01/2015




   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.