Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΚΙ ΕΝΑΝ ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΜΙΛΟ

(Εκφράζω ιδέες, με σκοπό και ελπίδα να υλοποιηθούν).


Καιρό τώρα με βασανίζει ένα θέμα, μια ιδέα:

Η στενή συνεργασία της πολιτικής με την παράδοση στο χώρο μας. 

Η συμπόρευση - σχέση της Εθνικής μας Οργάνωσης, της Ομόνοιας, με το χορό, με το τραγούδι, με την παραδοσιακή ενδυμασία, με τους λαλητάδες...

Μ’ όλη τη λαογραφία της περιοχής, στη γενικότητα… 

Ο Νικηφόρος Τσολάκης με ξάστερο μυαλό - συνταξιούχος χωρίς σύνταξη - σου λέει ένα γεγονός:

Με ρώτησε ένας Εβραίος:

-Από πού είσαι; Από τα Γιάννενα ή από πιο βόρεια;

Του ανέφερα κοντολογίς την ιστορία του τόπου μου, το παράπονό μου. Πώς έπεσε ένα σύνορο κι άφησε έξω από την Πατρίδα - κορμό τη γενέτειρά μου.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Εβραίος, μ’ εμπορικό μυαλό, είχε δει λαογραφικές παραστάσεις και είχε κόλλημα με μια πεντακάθαρη ενδυμασία, με πολλά κεντήματα και χρυσαφικά.

Αυτή της Δρόπολης.

Είπε χαρακτηριστικά:

- Όταν ταράζονται τα κρεμασμένα φλουριά στο μέτωπο και στα στήθη των πανέμορφων κοριτσιών, τα σπιθοβολήματα αλλάζουν τα φώτα κάθε θεατή.

Ξεσκαλίζω στη μνήμη και φέρνω στο νου μου το Καλλιτεχνικό Συγκρότημα "Δρόπολη".

Εκείνα τα χρόνια χωρίς καμιά υποδομή, αυτό λειτουργούσε ομαλά. Μας έδινε χαρά, ένα φεγγάρι έκανε και ταξίδι, περιοδεία στην Ελλάδα …

Σήμερα, με μεγάλες δυνατότητες αξιοποίησης, παρατήσαμε το Συγκρότημα...

Την παράδοση, συνολικά ... Την αξιοποιούμε μόνον ευκαιριακά.

Η σημερινή Ομόνοια - των δυνατοτήτων και προσδοκιών - έχει καθήκον να συγκροτήσει, να αξιοποιήσει αποτελεσματικά έναν ποιοτικό λαογραφικό όμιλο.

Να τον εκμεταλλευτεί - γιατί όχι - και επιχειρηματικά…

Όπου θα πηγαίνει, για να λειτουργήσει, να εκφραστεί πολιτικά, να έχει μαζί της και το λαογραφικό όμιλο.

Ο οποίος να μιλάει κι αυτός, με τις καταπληκτικές παραστάσεις του, λαογραφικά.

Να πετυχαίνουμε έτσι διπλή αναγνώριση και προβολή ως Βορειοηπειρωτική Κοινότητα.

Πολιτική και πολιτιστική.

Δεν είναι ωραία αυτή η ιδέα;!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/01/2015


  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.