Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΙ ΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑ…

Ο ένας πόλεμος είναι ορατός και γίνεται μ’ όπλα μαζικής καταστροφής. 

Σ’ αυτή την περίπτωση τον εχθρό τον έχεις μπροστά, απέναντί σου και λαμβάνεις τα ανάλογα μέτρα αυτοπροστασίας.

Ο άλλος πόλεμος είναι αόρατος, αθόρυβος, πολύ χειρότερος.  

Φονικό όπλο έχει την οικονομική κρίση, που σ’ οδηγεί ύπουλα και σταδιακά σ’ απόγνωση, σ’ αυτοκτονία…

Σε αυτοχειρία.

Και οι δύο πόλεμοι  εξοντώνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τους προκαλεί η βουλιμία της παγκόσμιας ελίτ για συσσώρευση μυθικού πλούτου …  

Ακούω να λένε ότι  στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, αυτοκτόνησαν περίπου 15 χιλιάδες άτομα.    

Προκύπτει, τα θύματα της κρίσης, να είναι περισσότερα απ’ εκείνα της μακρόχρονης αιματηρής πολεμικής διένεξης στο Βιετνάμ…

Ακούω και το άλλο. Ότι την κρίση την προκάλεσαν. Κι ότι τα χρέη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο μια απάτη.

Μια υπέρ διογκωμένη φούσκα.

Μια χούφτα ιδιώτες, που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομική πυραμίδα, υπέρ δανείζουν σκόπιμα τα κράτη, τα υπέρ χρεώνουν και κρατούν έτσι δέσμια, σε ομηρία την κοινωνία. 

Στόχος τους είναι η πτώχευση, η χρεοκοπία της μεσαίας τάξης, που μεγάλωσε αρκετά και πλούτισε εξωφρενικά.

Αυτή η καταστροφική κρίση, δεν ξεκίνησε άσκοπα από την πιο πλούσια χώρα του κόσμου, την Αμερική και από την πιο ισχυρή Τράπεζά της GOLMAN SACHS…

Όχι άσκοπα, επίσης, η Ευρώπη έριξε τα βάρη της κρίσης στο γωνιακό μαγαζί, που λέγεται Ελλάδα.

Και μετέτρεψε σε πειραματόζωο τον Έλληνα.

Ολ' αυτά σ’ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η παγκόσμια ελίτ είναι καλά συσπειρωμένη και άριστα συνεργάσιμη.

Έχει όλους τους μηχανισμούς κι εξουσιάζει κάλλιστα… Ελέγχει τα πάντα…

Ο Έλληνας υπέφερε το κακό, νίκησε το φόβο και ψήφισε πρόσφατα την «ελπίδα».

Όμως... θα το κάνουν αυτό ενωμένοι όλοι οι λαοί της Ευρώπης;! Θα «προχωρήσει», θ’ «αλλάξει» η Ευρώπη;!

Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα…   


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
30/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.