Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΜΥΛΟΠΕΤΡΑΣ

Είναι σκληρή η δουλειά του μυλοπετρά.

Μάλιστα κι αντί υγιεινή.

Η σκόνη του στελαριού (στουρναριού) καταστρέφει τους πνεύμονες…
 
Η διαδικασία να ρίξεις μυλόπετρα: για νερόμυλο, για ανεμόμυλο είτε για μύλο με μοτέρ, ξεκινάει με την επιλογή στο μαντέμι της ποιοτικής στουρναρόπετρας.

(Για να ‘ναι σκληρή, πρέπει να την εξάγεις από τα έγκατα της γης. Η μαζεμένη απ’ την επιφάνεια, γίνεται θρύψαλα.

Αφού την έχει κάψει ο ήλιος).  

Σε συνέχεια γίνεται το πελέκισμα της στουρναρόπετρας, με ειδικό τροχισμένο σφυρί.

Σε μορφή, ώστε τα πελεκισμένα κομματάκια στουρναριού, ν’ ακολουθούν τον χαραγμένο κύκλο σε ξύλινο μπάγκο.

Στο κέντρο του κύκλου διατηρείς το κενό (την τρύπα), που θα μπει ο κύλινδρος.

Οι πελεκισμένες στουρναρόπετρες τοποθετούνται μία - μία, με τη σειρά, σε στρογγυλή φόρμα και τσιμεντώνονται.

Αυτό το προτσές, στη γλώσσα του ειδικού, λέγετε «ρίξιμο μυλόπετρας».

Όταν στεγνώσει το μπετό, τραβιέται η φόρμα, σηκώνετε η μυλόπετρα. Τη γυρίζεις και της περνάς τα στεφάνια (τα τουρκιά).

Μετά τη στρώνεις.

Σκαλίζεις με μεράκι την επιφάνεια κάθε στελαριού. Ανοίγεις και τ’ ανάλογα κανάλια.

Μόνο τότε είναι έτοιμη η μυλόπετρα να τοποθετηθεί σε μύλο.

Για ν’ αλέσει σιτηρά.

Από το Μηνά Ντόντο, έμαθε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, την τέχνη του μυλοπετρά.

Μετά την έδωσε κι αυτός - δεν την κράτησε μυστικό - σ’ άλλους πολλούς:

Στο Σπύρο Ντάκο, τον Ηλία Διαμάντη, το Χρήστο Λιάτση, το Γιάννη Μπεκιάρη, το Γιώργο Κύρο, το Μήτρο Μπαρούτα, το Χρήστο Μπαρούτα, το Βαγγέλη Μύτιλη, το Χρήστο Κότρο, το Θοδωρή Ράιδο…

Σε ολόκληρη στρατιά…, για να τρώγανε κι άλλοι ψωμί.

Ήταν αυστηρός, απαιτητικός στη δουλειά.

Ζητούσε ποιότητα.

Τόσο που το παράκανε

Συμβούλευε τους μαθητευομένους:

«Προσοχή στην επιλογή του στουρναριού στο μαντέμι, στο δέσιμο της μυλόπετρας στο μπάγκο και στο μπετονάρισμα…

Όλα συνδέονται με την ποιότητα…

Γιατί αν κάτι δεν πάει καλά, πρόκειται πάνω στη δουλειά, ν’ ανοίξει η μυλόπετρα και να σκοτώσει κόσμο...!

Κι αλίμονό μας μετά…!» 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/10/2013


(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Από αριστερά προς δεξιά βλέπετε το Σπύρο Ντάκο, το Θέμο Ντάκο (Ντάρο) και τον πατέρα μου, Δημήτριο Μύτιλη).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.