Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΚΛΑΡΙΝΑ…!

(Αυτή είναι η «χοροεσπερίδα» των Βορειοηπειρωτών…»

Καλώς που διοργανώνουμε χοροεσπερίδες, ξεφαντώματα, φαγοπότια…

Δεν έχω καμιά αντίρρηση.

Μάλιστα τ’ αρέσω κι εγώ αφάνταστα.

Βασικά τα κλαρίνα.

Όταν τ’ ακούω γίνομαι άλλος άνθρωπος.

Νιώθω να μου ευφραίνεται η ψυχή.

Είναι θετικό να σμίγουμε μεταξύ μας: το χωριό, η περιοχή, η νεολαία…

Να διασκεδάζουμε πολιτισμένα από κοινού…

Αν θα ‘ταν παρόμοια η ανταπόκριση του κόσμου μας και στον κοινωνικό αγώνα, θα πετυχαίναμε έκδηλα αποτελέσματα.

Όμως, στο γενικό πλαίσιο, σαν Βορειοηπειρωτική Κοινότητα αποτυγχάνουμε παταγωδώς...

Εμείς που, ως Ευρωπαίοι πολίτες, έχουμε πλέον δικαίωμα διπλής ψήφου, σε δύο χώρες, σ’ Ελλάδα κι Αλβανία - μας μεταφέρουν με μισθωμένα λεωφορεία - το διπλό βόλι…, δεν το εκμεταλλευόμαστε σωστά, αξιοπρεπώς…

Γιατί είμαστε εντελώς ανεύθυνοι…

Σ’ όλη τη διάρκεια της 28χρονης περιόδου εκδημοκρατισμού, μ’ έντονα προβλήματα, με προκλήσεις και απρόοπτα - μέσα κι έξω από τον τόπο μας -  δεν μπορούμε να ενωθούμε.

Ν’ αντισταθούμε.

Να υψώσουμε ανάστημα, να δείξουμε πυγμή…

Με την αδράνεια, το ξεπούλημα, την εγκατάλειψη του τόπου μας, το πολιτικό ξεμυάλισμα…, η γενιά του χορού, του κλαρίνου είναι ένοχη.

Στην Ελλάδα, γίναμε φανατικοί οπαδοί της πολιτικής, των κομμάτων .

Στις συνομιλίες μας υπερέχει ο έντονος πολιτικός χρωματισμός.

Διατηρείται μόνο ελάχιστο ως καθόλου, λόγω αδράνειας, άρωμα Πατρίδας, που χάνεται, που συρρικνώνεται…

Οι πολιτικοί μας, στην μικρή μας Πατρίδα, έχουν χώρια τα τσανάκια τους.

Ο καθένας αλυχτάει από κει που τρέφεται.

Ποτέ δεν θα γίνουν μαζί.  

Αντί να τους είχε ενώσει προ καιρού η Πατρίδα, οι κοινές ανησυχίες, οι φθορές, τα καυτά ζωτικά προβλήματα, η επίλυση τους, για να ζούσαμε ομαλά, τους χωρίζουν τα ιδιοτελή συμφέροντα.

Κατάφεραν να μην μιλούν μεταξύ τους, δήθεν από πολιτικές διαφορές…

Λέει η μάνα μου:

«Εδώ δεν τα βρίσκεις κάτω από την ίδια σκεπή, μέσα στην οικογένεια, θα τα βρουν οι πολιτικοί μας….!».

Αυτή, δυστυχώς, είναι η «χοροεσπερίδα» μας…!

Είμαστε μόνο για τα κλαρίνα…!

Τι λέω;! Ίσως... ούτε και γι' αυτά!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
24/02/2015



















Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.