(Αφορμή η Ημέρα των Γενεθλίων
μου)
Δύο βασικά συναισθήματα, που συνοδοιπορούν, με κρατάν σε
ομηρία σήμερα.
Την Ημέρα των Γενεθλίων μου:
Το ένα είναι αυτό που εγώ ζω, προχωρώ κι αγωνίζομαι…
Έγινα 58 ετών και δέχομαι με απερίγραπτη χαρά τις θερμές ευχές,
τα πολλά λουλούδια και τη μεγάλη αγάπη των καλών μου φίλων.
Τους τις ανταποδίδω απλόχερα, ολόψυχα κι εγώ...
Το άλλο συναίσθημα - φυσιολογικό κι αυτό - είναι η
ανεξέλεγκτη μελαγχολία που με κατακτά, χωρίς να το θέλω.
Τέτοιος τύπος είμαι εγώ.
Που μου την προκαλούν τα χρόνια που περνούν - διαβαίνουν και
δεν γυρίζουν καθόλου κεφάλι πίσω.
Που μεγαλώνω διαρκώς.
Που κατρακυλώ...
Μου επιβάλλουν την μελαγχολία και τα όσα συμβαίνουν γύρω μου…
Αυτή είναι η ζωή.
Όμορφη, ωραία, αλλά που έχει τέλος.
Το δίδαγμα είναι:
Ως το τέλος μας να είμαστε ωφέλιμοι.
Χρήσιμοι..
Αγαθοί.
Δεν χάνουμε τίποτε.
Μόνο κερδίζουμε… σε τούτη σύντομη ζωή.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
02/03/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου