ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

Θα πω και το ελάττωμα, που αντιστοιχεί σε στάση ορισμένων δικών μας ανθρώπων.

Όπως εκτίθενται - με τις απόψεις τους σε κείμενα και σε δημόσιο διάλογο - σε εκνευρισμένη κομματική αντιπαράθεση - σε σκουντούν, σ’ ερεθίζουν και παίρνεις ανάποδες.

Παρόλο που το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι αναξιόπιστο - βουτηγμένο σε βαθιά κρίση - οι φανατικοί Βορειοηπειρώτες υποστηρικτές των διεφθαρμένων κομμάτων το χαβά τους…

Νομίζεις ότι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μαζί με τα ελληνικά κόμματα.

Κι ας γνωρίζουν καλά ότι μας αγνοούν, μας προσβάλουν, μας ξεχωρίζουν με την πολιτική τους συμπεριφορά…

Κάπου οι φανατισμένοι κομματικοί υποστηρικτές, σε δημόσιο διάλογο, μπάζουν σαν σφήνα το «παράπονο» και τον «καημό» τους, για την εγκαταλειμμένη Πατρίδα μας…

Με μόνιμη 25χρονη διαμονή στην Ελλάδα, μετατράπηκε πλέον σε σχήμα λόγου, σε παιχνίδι, σε κοροϊδία η αναφορά στα πάτρια εδάφη.

Αφού σταδιακά συγχωνευόμαστε, εντασσόμαστε ολοκληρωτικά στην ελλαδική κοινωνία.

Χωρίς την παρουσία μας - την ανθρώπινη ανάσα πάνω στα εδάφη μας - ο τόπος λιγοστεύει.

Χάνεται.

Αλλάζει - εις βάρος μας - ο χάρτης…

Στα παλιά χαμένα χωριά μας:

Το Ντερζιό, την Καμενίτσα, το Πυροκκόκι, την Κατούνα, το Λουψάτι, το Ρουσιάτι…, θα προστεθούν σύντομα και νέα:

Το Μαυρόγυρο, το Καρόκι, το Λευθεροχώρι, το Γαρδικάκι...

Ήδη κάποια άδειασαν από μας…, αλλά θα γεμίσουν μ’ αλλοεθνείς…

Κενά δεν θα μείνουν…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

01/04/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά. Σκέφτηκαν

Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου