Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΙΣΤΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ

«- Ο κόσμος σε διαβάζει με μανία, βλέπει τις τοποθετήσεις σου και δεν βγάζει άκρη - μου λέει ο Νίκος Μήτσης -. Δεν καταλαβαίνει που το πας με τον «Αντίλογο». Κάποια στιγμή όμως - λέει - θα βγάλεις το κεφάλι. Θ’ αποδείξεις κι εσύ ποιον εξυπηρετείς…Εγώ, όμως, σε ξέρω από την κόψη…».

Οι αναγνώστες, λογικό είναι, να έχουν το ιδεολογικό, κομματικό πιστεύω τους.

(Ο καθένας είναι διαφορετικός και δεσμευμένος…)

Όμως με θέλουν κι εμένα ν’ ανήκω στο δικό τους πολιτικό περιβάλλον.

Για να εξυπηρετώ - με την δημοσιογραφική μου ιδιότητα - τα δικά τους πιστεύω …

(Άμα τ’ αλλάζει ο καθένας, σύμφωνα με τα συμφέροντά του, το ίδιο να κάνω κι εγώ).

Να όμως, που το πιστεύω μου είναι διαφορετικό.

Κομματικά ανεξάρτητο.
 
Λειτουργεί βάσει μιας σταθερής, κάθετης λογικής. 

Ψηφίζω αντικειμενικά, γιατί διέπομαι από αρχές.

Επιλέγω καθαρά το κόμμα, το βουλευτή, το δήμαρχο, το εκλεκτό πρόσωπο, που το θεωρώ καλύτερο από τ’ άλλα.

Με την ελπίδα ότι με τις ικανότητές του, τα προσόντα του, θα προσφέρει περισσότερα στην κοινότητα, στην κοινωνία.

Επομένως… κάνω τη διαφορά…

Αξιολογώ πράξεις, χωρίς να κοιτάω δεξιά κι αριστερά…

Δεν με δεσμεύει, δεν με παρακινεί, δεν με παρασύρει κανένας φανατισμός.

Σε όσους ρωτάν να μάθουν με ποιον συνεργάζομαι, σε ποιον ανήκω...

Απαντώ ευθέως:

Ανήκω σε τόπο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που δεν επιθυμώ να τον αποκαλώ Μειονότητα, αλλά Εθνική Κοινότητα.

Σε Λαό με υψηλό διανοητικό επίπεδο και ιδανικά.

Με πλούσιο πολιτισμό και συνολικές αξίες που τον αποκαθιστούν ως Πλειονότητα.

- Δεν είναι ο αριθμός των κατοίκων, αλλά οι αξίες των, που αποκαλύπτουν ποιος είσαι.

Που λέει τ’ ανάστημά σου -.    

Η κάθε παράταξη με θεωρεί οπαδό της άλλης.

Κι όμως, δεν ανήκω σε καμιά.

Ανήκω στον εαυτό μου…

Κι εξυπηρετώ πιστά τα ιδανικά όλων μας και της μικρής υπέροχης πατρίδας που αγαπώ…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

11/04/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.