Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ»

Με προκάλεσε ο Δήμος Δήμας - με την άποψή του μετά από την ανάγνωση του πρώτου μου βιβλίου - για ν’ αναδημοσιεύσω ένα παλιό μου κείμενο, που νομίζω ότι είναι επίκαιρο:

«Η «Εγκατάλειψη» μου ‘δωσε χαρά, με τον συμπυκνωμένο τρόπο γραφής, αλλά και λύπη με το περιεχόμενο για τ’ άδειασμα του τόπου…Περισσότερο μ’ άγγιξε η «Λευκή σελίδα», που νομίζω ότι είναι το ρεζουμέ του βιβλίου…».

Λογικά η σελίδα αυτή, θα έπρεπε να ήταν εντελώς λευκή.

Χωρίς μολυβιά πάνω της.

Να είχε μόνο τον τίτλο:

Π.χ., οι ασήμαντοι.

Ή η ανύπαρκτοι.

Το ίδιο κάνει…

Όμως θα μπορούσατε εσείς, που επιθυμείτε ακόμα και να σας βρίζουν, παρά να σας αγνοούν, ν’ αντιληφτείτε ότι η «Λευκή σελίδα» ανήκει σε σας;

Ασφαλώς και όχι.

Γι’ αυτό κι αναγκάζομε να σας εξηγήσω.

Να σας βοηθήσω όσο μπορώ, για να μπείτε στο νόημα αυτής της λευκής σελίδας…

Λευκή σελίδα θα πει αγνόηση.

Δηλαδή αν ασχοληθεί κανείς με σας, θα είναι μεγάλο λάθος.

Γιατί θα σας δώσει την αξία που δεν έχετε.

Ότι είστε πιστοί υπηρέτες, τα χέρια κάποιων σκοτεινών δυνάμεων, που έχουν το κεφάλι αλλού, κι ενεργούν με διάφορους τρόπους και μέσα, για να αδειάσει ο τόπος μας.

Αυτό ούτε καν θέλει συζήτηση.

Για προσωπικά οφέλη, δεν πουλάτε μόνον το τομάρι σας, αλλά όλο τον τόπο μας.

Μην νομίζετε ότι αυτό είναι δικό μου καταστάλαγμα, δικό μου προσωπικό συμπέρασμα.

Δεν δέχομαι να πέσουν πάνω στην αδύναμη πλάτη μου τέτοια μεγάλα βάρη, που δεν κρατούνται εύκολα.

Σας πληροφορώ ότι αυτή είναι κοινή γνώμη.

Εγώ ως δημοσιογράφος, απλά τολμώ και δημοσιοποιώ την κοινή γνώμη, μην υπολογίζοντας οποιοδήποτε προσωπικό κόστος.

Μετά από το τελευταίο «χτένισμα» του βιβλίο, πριν προωθηθεί στο τυπογραφείο, μαζί με τα «περίσσια νερά», που έβγαλα από τις σελίδες του, απλά με μια εντολή στον υπολογιστή, έριξα σε κάδο απορριμμάτων κι εσάς, τους ασήμαντους, που κάποτε, πολύ συγκυριακά, πιάσατε θέση σε σοβαρά κείμενά μου.

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του καθενός μας, συνδέονται άμεσα και με τον άνεμο που φύσηξε τη στιγμή της σύλληψής μας.

Για σας, κάποιοι θέλουν να πουν και δεν αλλάζουν εκδοχή ούτε με σφαίρες, εκείνη την περίοδο φύσηξε κακός άνεμος…

… Στα χωράφια δεν έγιναν τα σπαρτά κι ο κάμπος γέμισε με ακρίδες…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
19/04/2015



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα