Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΝΕΡΑ - ΥΓΡΟΣ ΤΑΦΟΣ...

(Μεσόγειος - πλημμυρίδα θανάτου).

Τα τηλεοπτικά κανάλια παρουσιάζουν αδιάκοπα εικόνες φρίκης…

Δείχνουν τους απελπισμένους μετανάστες, που παλεύουν να ξεφύγουν απ’ τον πόλεμο, απ’ τη φτώχεια και πέφτουν στα δόντια του θανάτου.

Βλέπεις την τραγωδία του 2015 και παθαίνεις σοκ.

Δεν σε κολλάει ύπνος…

Τα ειρηνικά νερά της Μεσογείου, όλες αυτές τις μέρες, μετατράπηκαν σε κόλαση.

Σε απέραντο νεκροταφείο.

Σε υγρό τάφο.

(Τα σπλάχνα των σαπιοκάραβων γέμισαν με ανθρώπινα πτώματα).

… Φαντάσου τι θα πει να πλέει πλάι - πλάι νεκρός και  ζωντανός πάνω στα νερά της θάλασσας…

Να απλώνει τα χέρια, για να πιαστεί στο σαπιοκάραβο ο μετανάστης, και να του τα κόβει ο δουλέμπορος…

Να βλέπει ο γιος πώς πνίγεται ο πατέρας.

Να βλέπει ο πατέρας πώς πνίγεται ο γιος.

…Και να μην μπορούν να κάνουν τίποτε.

Απίστευτη, ασυνήθιστη τραγωδία.

…Δήθεν ανησυχούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες…

Μαζεύονται, συσκέπτονται για να λάβουν μέτρα…μήπως σταματήσουν την καταστροφή…!!!

Αλλά… πώς;!

Και ποιος;!

Αυτοί που..., μαζί με τις ΗΠΑ σε βομβαρδίζουν;!

Σου προκαλούν τη φτώχεια στην πάμπλουτη χώρα σου;! 

Σου κλέβουν τον υπόγειο πλούτο;!

… Το δρόμο της προσφυγιάς, της μετανάστευσης, της συνολικής σημερινής κρίσης τον ανοίγουν διάπλατα οι πόλεμοι...

Η μανία για αρπαγή, για υπέρ εμπλουτισμό…

Κατανοητά πλέον όλα - τα όσα συμβαίνουν γύρω μας - ακόμα κι από τον πιο απλό πολίτη…

Κι ας δεν τα δείχνει, κι ας δεν τα λέει όλα η τηλεόραση…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/04.2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.