Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΚΕΑΔ

Όταν φεύγεις από τον τόπο σου και συζητάς, παλεύεις, χορεύεις… μακριά απ’ αυτόν, οργανωμένος σε φορείς - σφραγίδες… σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα κι όπου αλλού…, χωρίς καμιά επιρροή στον κόσμο, οι ντόπιοι - έχουν το ελεύθερο - το βρίσκουν αυλή κι αλώνι να κάνουν ότι νομίζουν…

Άλλοτε ύπουλα, είτε φανερά, ξεκούμπησαν - με διάφορους τρόπους από τα πάτρια εδάφη - τα υγιέστατα μυαλά.

Για να μείνει - όπως κι έγινε - όλη η διαχείριση, η εξουσία, στα χέρια τους.

Να βάζουν κόκκινες, κίτρινες, μπλε γραμμές στην άσκηση της πολιτικής και να μην τις σέβονται…

Να συνεργάζονται μ’ οποιοδήποτε αλβανικό κόμμα εξουσίας κι ας έχει μέσα στο συνασπισμό και τους Τσιάμηδες.

Ν’ ανεξαρτητοποιούν την κάθοδο του ΚΕΑΔ στις τοπικές εκλογές - «δαγκώνοντας» σίδερο.

«Σπόντας» τα μούτρα του Ράμα με το «γενναίο πατριωτικό όχι».

Αλλά… στηρίζοντας τον κυβερνητικό συνασπισμό…, για να μην αποχωριστούν την κουτάλα.

Την άρπα…

(Πολιτική πράξη αυτή εκτός λογικής.

Που αρμόζει μια χαρά με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα).

Το Γ.Σ. της Ομόνοιας - πλέον επικίνδυνο κατεστημένο - λέει «ναι» σ’ οτιδήποτε προτείνει ο Ντούλες - η «επένδυση» του Ελληνισμού.

Ψήφισε όλα τα επιλεγμένα τσιράκια του για υποψηφίους Δημάρχους. Χωρίς να λάβει υπόψη, ν’ αφουγκραστεί τη φωνή της εκλογικής βάσης… 

… Εμείς οι «ξενιτεμένοι» μείναμε στον χαζοχαρούμενο ειρωνικό, εγωιστικό, ανεύθυνο… διάλογο, κυρίως στο facebook.

Η πολυπόθητη ένωση του Ελληνισμού της Αλβανίας - προεκλογική ιδέα και υπόσχεση του νέου Γενικού Προέδρου, της Εθνικής μας Οργάνωσης, Λεωνίδα Παππά, απέτυχε…

Όμως το «γιατί», δεν το μάθαμε.

Ότι τη διάσπαση διαρκώς την προκαλεί ο Ντούλες κι η παρέα του…

… Έτσι η Ομόνοια, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, παραμένει ουρά, συνιστώσα του ΚΕΑΔ…

Καθόμαστε μακριά από κάθε έντιμη, ανατρεπτική, αποτελεσματική… πρωτοβουλία, που μπορεί, να προλάβει, ν’ αποκλείσει λανθασμένους χειρισμούς.

Είμαστε φλου…

Με τέτοια δημιουργημένη κατάσταση… αρκετός κόσμος  απογοητευμένος, αγανακτισμένος, δεν θα κατέβει να ψηφίσει.

Δεν θα βγει καν απ’ το σπίτι του…

Με την αποχή, τη δυσαρέσκεια, τα φακελωμένα ευρώ, που θα διανεμηθούν σε ψηφοφόρους, την ψήφο διαμαρτυρίας στη γενικότητα… περισσότερο προβλέπεται να βγουν Δήμαρχοι οι αντάρτες υποψήφιοι.

… Που μέχρι χθες όλοι τους ήταν το καμάρι της Ομόνοιας - ΚΕΑΔ.   


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/04/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.