Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

«Φρέσκος» κάτοικος της Αθήνας, γι’ αρκετό καιρό έχανα τον άγιο μου στις κινήσεις μου.

Προπάντων στο κέντρο, στην πλατεία Ομονοίας.

Δεν ήξερα πού πέφτει η Ακρόπολη και πού ο Λυκαβηττός… 

 Ο ήλος μου ‘μοιαζε σαν ν’ ανέτειλε ανάποδα.

Είχα χάσει εντελώς τον προσανατολισμό.

Μόλις έπιασα δουλειά κι ενοικίασα διαμέρισμα, πλάκωσαν συγγενείς και φίλοι.Παρατούσα τότε τ’ αναγκαίο πενιχρό μεροκάματο και τους ξεναγούσα σε ιστορικά μουσεία, σε αρχαιολογικούς χώρους, αλλά κυρίως στην Ακρόπολη.

Θα πικραινόμουν, θα αισθανόμουν άβολα, αν τυχών έφευγε κανείς, χωρίς να δει τον Παρθενώνα.

Εκείνη την περίοδο - με φίλο μου Ελλαδίτη από την Πλάκα - σ’ ελεύθερο χρόνο, πότε πίναμε παρέα καφέ στου Ψειρή και πότε τρώγαμε σουβλάκια στο «Μπαϊραχτάρη».

Του ομολογώ την πράξη μου, την συμπεριφορά μου, για να δω τι θα πει ... Μετά από μια περίεργη ματιά, μου λέει κάτι που ακόμα δεν μπορώ να τ' αντιληφθώ:

«Σοβαρά παρατάς το μεροκάματο και κάνεις αυλή κι αλώνι την Ακρόπολη;! Ζω κάτω από τον ίσκιο της και δεν την επισκέφτηκα ποτέ. Τι ... , να πάω να δω πέτρες…!».

Σιώπησα, για να μην γινόμασταν από δεκαοχτώ χωριά χωριάτες…

Δεν ξέρω γιατί αυτομάτως εκείνη την ημέρα ο νους μου πήγε στους πολλούς ανιστόρητους Ελλαδίτες που, όταν τους απευθύνεις το ερώτημα:

«Τι είναι η 25η και τι η 28η  Οκτωβρίου;!». 

Δεν ξέρουν τι να πουν. Σηκώνουν τους ώμους…τα χάνουν καντάρια.

Περίεργο…, να μπερδεύουν ακόμα και τις Εθνικές Γιορτές … Πάρτο με το νου σου τι συμβαίνει όταν δεν γνωρίζεις την ιστορία του τόπου σου…

Ακόμα και όταν δεν παίρνεις τον κόπο να επισκεφτείς την Ακρόπολη, όταν καθημερινά έρχονται με μεγάλη περιέργεια και τη βλέπουν χιλιάδες κόσμος απ' όλο τον πλανήτη …


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
07/04/2015

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα