ΟΙ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟΙ «ΦΥΤΕΥΟΥΝ» ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ

Ενώ χρόνια στη σειρά περιμέναμε με λαχτάρα την ευκαιρία για την πολυπόθητη ενότητα στο χώρο μας, τούτη τη φορά καταντήσαμε εντελώς κουρέλι.

Διαρκώς το φθαρμένο πουλόβερ το ξηλώνουμε…, το ξηλώνουμε… και μαζεύουμε το νήμα κουβάρι…

Έχουμε υποψηφίους για δημάρχους απ’ όλα τα λουλούδια του μπαχτσέ.

Αντάρτες, παλιές καβαράνες, που δεν αποχωρίζονται με τίποτε την κουτάλα.

Συνεπείς συνεργάτες - υπάκουους υπηρέτες των μικρόψυχων πολιτικών…

Έπεσαν αξιόλογα ονόματα πάνω σε «τραπέζι», μήπως έλαχε κάποιο ικανό πρόσωπο κοινής αποδοχής.

Για να ένωνε το χώρο.

Όμως…, δυστυχώς, τροχισμένα μυαλά και μολύβια, που να κάνουν σωστούς υπολογισμούς και να φέρνουν θετικό αποτέλεσμα, να λύνουν πρόβλημα…, δεν θέλει κανείς.

(Δεν θέλουν πρόσωπα να διοικούν, αλλά προσωπεία...Τους κομματικά εγκάθετους... Θέλουν το δήμαρχο στα δικά τους μέτρα...)

Τον κάθε αξιόλογο, δυναμικό Πούλη διαρκώς τον παραγκωνίζουν τον πουλάν.

Τον κάθε φιλήσυχο Φράγκο, τον αποκαλούν καλό άνθρωπο, καλό οικονομολόγο, αλλά μέχρι αυτού…

Τα επιχειρηματικά συμφέροντα συγκρούονται δυναμικά, βάναυσα…

Βλέποντας οι Αλβανοί το αλαλούμ μας, μας χλευάζουν λέγοντας:

«Εσείς που αντανακλούσατε πολιτισμό σ’ όλη τη χώρα, πώς καταντήσατε σ’ αυτό το χάλι.

Δύο άτομα να μην γίνεστε μαζί…;!»

Οι ξεριζωμένοι δικοί μας άνθρωποι, που θα μεταφερθούν με τα μισθωμένα λεωφορεία το Σαββατοκύριακο, άσχετοι με τα ζητήματα και τις δυσκολίες του τόπου, θ’ αναδείξουν το δήμαρχο της «προκοπής».

Και την ίδια μέρα θα φύγουν…, θα γίνουν άφαντοι…

Οι ντόπιοι μετά… θα τον υποστούν τον άσχετο δήμαρχο, θα τον φάνε στη μάπα, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του…

Αυτό θα είναι τ’ αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών…

Που σαν πρώτες, έχουν και ιστορική σημασία...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/05/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά. Σκέφτηκαν

Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου