Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΜΑΣΤΟΡΩ - ΓΑΡΟΥΦΩ

Η Γαρούφω Μίγιου "γκρέμισε" το μύθο, που το επάγγελμα του οικοδόμου το θεωρούσε αποκλειστικά ανδρικό.       

Δείγματα της μαστορικής δουλειάς της βλέπουμε ακόμα και σήμερα σε τοίχους, που περικλείουν κήπους και αυλές.

Υπάρχουν ακόμα, σπίτια σκεπασμένα με πλάκες, απ’ τα χέρια της.

Στον καιρό της Ιταλίας, έσπαγε με βαριά πέτρες και γέμιζε γούρνες στο ντερβένι.

Το '14 όταν επισκέφτηκε τη Δερβιτσάνη ο στρατηγός Δάγγιλσον, στο έμπα του χωριού τον περίμενε πλήθος κόσμου. 

Ανάμεσα του, στολισμένη νύφη, ήταν και η Γαρούφω.

Ο στρατηγός ρώτησε τότε τον κόσμο:

- Είστε όλοι έτοιμοι να πολεμήσετε…;

Συνέχισε το σκεπτικό του: 

- Δεν πιστεύω όμως κι οι γυναίκες;

- Γιατί να μην είμαστε; - λέει η Γαρούφω - ρίχνοντας το αετίσιο βλέμμα προς το όπλο ενός στρατιώτη. 

Ο στρατηγός διέταξε το στρατιώτη να της δώσει το τουφέκι.

Η Γαρούφω το πήρε και πυροβόλησε στον αέρα τρεις - τέσσερις φορές…

…Πρόσφερε παρά πολλά το ’35 στην υπόθεση των γραμμάτων.

«Το υπογεγραμμένο υπόμνημα στο Ελληνικό Προξενείο αυτή το πήγε, γράφει ο Φίλιππας Λίτσιος στο αφήγημα «Οι Αμαζόνες της Δερβιτσάνης».

Ήταν η Γαρούφω Μίγιου. Αληθινή Αμαζόνα!

Στην ανάγκη μπορούσε να παλέψει και με δέκα τζαντάρηδες. Να τους ξεσχίσει με τα δόντια!

Αποφασισμένη να μην αφήνει κανέναν να ψάξει στο πιο κρυφό μέρος του κορμιού της.

Ναι! Αυτή δεν γνώριζε το νόημα της λέξης «φόβος».

Και το υπόμνημα πήγε στον προορισμό του».

Έπαιξε ρόλο αγγελιοφόρου, συνδέσμου ανάμεσα Ελληνικού Προξενείου και Δερβιτσάνης.

Κατέφθαναν στο χωριό πολλά επίσημα γράμματα απ’ όλη τη Μειονότητα.

Ποιος θα τα πήγαινε στο Προξενείο;

Τ’ ανέλαβε η Γαρούφω…

Πήρε τη ρόκα και με δύο καλάθια γεμάτα με λάχανα ανηφόρισε στην πόλη, φωνάζοντας στο δρόμο που σε οδηγεί στο Ελληνικό Προξενείο:

Λάχανα καλά! Πάρτε λάχανα!

Μέσα σ’ αυτά ήταν όλη η αλληλογραφία.

Όταν έφτασε στο Προξενείο δυνάμωσε η φωνή της περισσότερο…

Κατέβηκε στα γρήγορα ένας υπάλληλος και αγόρασε τα λάχανα.

… Το Θοδωρή Μάστορα, που ασθένησε στον πόλεμο τον περιέθαλψε στο σπίτι της πάνω από ένα μήνα.

Στο ξεπροβόδισμα τον προκάλεσε να βάλουν στοίχημα ποιος θα χτυπήσει με τ’ όπλο το μεγαλύτερο κλαρί της μιλικοκιάς απέναντι απ’ το σπίτι της.

Έριξε πρώτη αυτή και τ’ άνοιξε μεγάλη τρύπα στη μέση.

 Στη σειρά του ο Θοδωρής της λέει:

- Μπα..., εγώ δεν μπορώ .

Δεν πυροβόλησε, για να την αφήσει στα πρωτεία της… Για να μην την προσβάλλει…

... Η Γαφούρω Μίγιου ήταν αντρογυναίκα…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/05/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.