Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ ΘΑ ΠΑΜΕ ΜΕ ΜΙΣΗ ΚΑΡΔΙΑ...

Είναι μπερδεμένος ο κόσμος μας…

Άσε τι μολογάει το κάθε κομματικό φερέφωνο…

Δεν ξέρει ο κακομοίρης Βορειοηπειρώτης από πού να βαϊσει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι,  με τα συνηθισμένα σλόγκαν,  τάζουν λαγούς με πετραχήλια…

Ότι  θα κάνουν το ρημαδιό ανθόκηπο, περιβόλι…

Ένα καθαρό μυαλό, που βλέπει και κρίνει ορθολογικά την κατάσταση του εγκαταλειμμένου τόπου  και την πεσμένη ψυχολογία των συμπατριωτών μας, σου λέει σταράτα:

«Στην κάλπη τον Ιούνιο θα πάμε με μισή καρδιά.

Τα ‘χουμε όλοι και όλα χαμένα…»

Σου εξηγεί ο απλός πολίτης και τους λόγους γιατί εκφράζεται απαισιόδοξα.

«Ότι τους υποψηφίους για δημάρχους, μας τους σέρβιραν όπως πάντα, χωρίς ρώτημα, με «ευγένεια» τα κόμματα.

«Ελληνικά» κι αλβανικά μαζί…

- Δεν τους επέλεξε, καθώς είναι λογικό, η κοινωνία μας -.

Έτσι που… όσο σωστή κι αν είναι η επιλογή μας, δεν θα είναι ο εαυτός του ο δήμαρχος που θα προκύψει από τις εκλογές».

Το έργο του θα είναι αντίστοιχο μ’ αυτό που έκαναν και οι εξαρτημένοι έπαρχοι πριν απ’ αυτόν:

Μια τρύπα στο νερό.  

Ο νους των πολιτικών και δημοτικών αρχόντων μας είναι μόνο στην άρπα.

Καθόλου στον τόπο, που ρήμαξε.

(Αφού πάσχουν από βουλιμία…)

Μάλιστα… με τις πράξεις τους του πέρασαν τη θηλιά του τόπου. Τη σφίγγουν διαρκώς,  τον πνίξανε…

Πώς κι από πού να το ήξερα...(;!)

Τώρα βλέπω… πως πνίγονται και οι τόποι…!

Ο πολιτικός μας όταν κυβερνάει - εξουσιάζει προσωρινά - δεν λογαριάζει τίποτε.

Οφθαλμοφανείς οι πράξεις του…,  πώς να τις αγνοήσουμε…

Αφού πετσοκόβει, βγάζει κόσμο - αντίπαλου στρατοπέδου - από τη δουλειά.

Αραιώνει με στόχο τα γερά μυαλά, τα διώχνει, για να μην τα ‘χει στην πορεία εμπόδιο…

Για να «βασιλέψει» στον άδειο τόπο μόνο αυτός ολοζωής…

Μετά… τα κατατρεγμένα παιδιά, εξαναγκαστικώς φεύγουν, χωρίς ελπίδα επιστροφής.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι - μέχρι χθες άσπονδοι οχτροί - που αλλάζουν τ’ αλβανικά κόμματα βάσει των προσωπικών συμφερόντων τους, τώρα είναι μαζί.

Τους ένωσε ο «κοινός εχθρός».  

Στηρίζουν για δήμαρχο, πρόσωπα δήθεν κοινής αποδοχής.

…Να ρίχνεις τον κόσμο στα δίκτυα σου, με τις κοροϊδίες ψεύτη πεπειραμένου πολιτικού, είναι δικαίωμά σου.

Να θεωρείς όμως, τον τόπο μούλκι του παππού σου, είναι αισχρό και καταδικάσιμο.

Έτσι τουλάχιστον, νομίζω εγώ…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/05/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.