Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μεταφέρουμε την ιστορία μας στις επόμενες γενιές ατόφια.

Με πρόσωπα και γεγονότα.

- Δεν δραματοποιούμαι τίποτε, ούτε ωραιοποιούμε τίποτε -.

Η ανατροπή του επικίνδυνου κατεστημένου, που έκανε ανυπολόγιστη ζημιά στον τόπο μας, ήρθε, δυστυχώς, από τη συσπείρωση των Δροπολιτών και Πωγωνισίων ψηφοφόρων, που παρασύρονται και ψηφίζουν αλβανικά κόμματα…

…Και από τις δυνάμεις της προεκλογικής συμμαχίας Ελληνικού και Αλβανικό Σοσιαλιστικό Κόμματος στο Βούρκο και Ριζά…

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η ανατροπή έγινε από δύο παράλογα, για το Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, ζευγαρώματα…

(Η αδιαφορία του κόσμου μας, για  την εκλογή του δημοτικού άρχοντα, που θα έχει άμεση σχέση με την επίλυση των περίπλοκων ζωτικών ζητημάτων του, έφτασε στο απροχώρητο.

Χτύπησε κόκκινο.

Περίπου στο 30 τοις εκατό καθηλώθηκε η συμμετοχή των ψηφοφόρων, η προσέλευσή τους στην κάλπη σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές).

Το επόμενο βήμα, η διαχείριση της νέας διαμορφωμένης κατάστασης, η δρομολόγηση των παραπέρα ραγδαίων εξελίξεων, η ριζική αλλαγή, που πρόκειται να γίνει το συντομότερο, γιατί τη λαχταράει, την έχει τόσο πολύ ανάγκη ο τόπος, πρέπει απαραιτήτως να ‘χει το γαλανόλευκο χρώμα.

Να διαπερνάτε ολοσχερώς από τη στέρεα ελληνική συνείδηση και λογική.

Από το κοινό συμφέρον μας.

Δεν υπάρχει πλέον κανένα κενό για δικαιολογίες και αντιρρήσεις, σχετικά με τις αναμενόμενες εποικοδομητικές πολιτικές εξελίξεις, από τους σημερινούς παράγοντες του τόπου μας.

Αφού ο Ντούλες, ο πολιτικός αντίπαλός τους που εμπόδιζε, έβαζε πέτρα στη ρόδα, αποκαθηλώθηκε.

Βγήκε από τη μέση.

Αυτό δεν επιθυμούσαμε, δεν διεκδικούσαμε, δεν περιμέναμε(;!)

Ο αναμμένος φούρνος μην κάψει κι αυτό το ψωμί!!!  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
24/06/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.