Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΑ ΤΩΝ ΒΟΣΚΩΝ

Πάνω στη Μάγια θυμήθηκα τα δημοσιογραφικά μου μονοπάτια.

Ήμουν νέος στο επάγγελμα και ήθελα να απλώσω ίσκιο, όσο μεγαλύτερο μπορούσα. Για να δοκιμαστώ…

επέλεγα από μόνος μου τα δύσκολα…

…Με τον παιδικό μου φίλο, κτηνίατρο, Δημήτρη Παναγιώτη, θα ήταν το 82 - 83, επισκεφτήκαμε ένα πρωτοπόρο κοπάδι προβάτων…

Πήραμε παρέα δίπλα τα βουνά.

Πάνω στις «Γούρες» της Βάνιστας, σε διχάλα μπερδέψαμε το δρόμο.

Κωφάλαλος βοσκός μας οδήγησε με τις νοηματικές κινήσεις του…

«Έφτιαξε» τρεις μισογέφυρες με την κίνηση των χεριών του. Λέγοντάς μας κατ' αυτόν τον τρόπο:

"Πάρτε αυτό το μονοπάτι, περάστε τρεις ράχες και αμέσως θα πέσετε πάνω σε στάνη!".

Λίγο πιο πάνω από το "Στελάρι" ήταν η νομή.

Μας καλωσόρισαν στο φιλόξενο κονάκι τους τρεις βοσκοί: Ο Μήτσιος Τσίγκας, ο Νάσιος Διαμάντης και ο Λάμπης Μαλιούκης.

Στόχος μου ήταν να περάσω μια νύχτα παρέα με βοσκούς … Να δω πώς ζουν εκεί ψηλά αυτοί οι άνθρωποι…

Τ’ απόγευμα, μόλις "έπεσε" ο ήλιος, αποχώρησε η ζέστη, βγήκαν τα πρόβατα από το φραντζάτο. Γύρισαν τη μπάλα τους οι βοσκοί προς τον "Αηλιά".

Τα μεσάνυχτα πάνω στη Μάγια, φύσαγε από τις δεκαοχτώ.

Κάπου σε απανεμιά, μέσα στ' απλωμένο κοπάδι που σκάριζε, μπόρεσα να πάρω ένα μάτι ύπνο κάτω από την κάπα των βοσκών.

Δύο μεγάλα μαντρόσκυλα είχαν πλαγιάσει δίπλα μου.

…Το πρωί μπάσαμε τα πρόβατα στη στρούγκα και τα σπρώχναμε ένα - ένα με την αγκλίτσα στην ποριά…

Οι δύο βοσκοί, με μαζεμένα τα μανίκια τους, άρμεγαν αθόρυβα… 

Καθώς γέμιζαν οι στρουγγαράτσες, σουρωνόταν το γάλα σε δοχεία… Το ετοίμαζαν για τη μεταφορά του μ’ άλογο σε τυροκομείο …

Δύσκολη η δουλειά του τσομπάνη…, πολύ δύσκολη!

Το λέω και το εννοώ: Προσωπικά δεν θα μπορούσα να επιβιώσω πλάι τους ούτε λεπτό…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/09/2015

   



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.