Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2015

ΜΕ ΤΟ ΜΙΓΚΟ ΣΕ ΓΥΡΟΒΟΛΙΑ…

Υπήρχαν μερικά πέτρινα αλώνια στα Σωφράτικα, αλλά τ’ αλώνισμα του σταριού γινόταν συνήθως στον κάμπο. Σε καλά ισοπεδωμένο, στέρεο μέρος χωραφιών. Που το ‘πιανε ο βοριάς… Για να γινόταν εύκαιρα, άνετα τ’ ανέμισμα της παραγωγής μετά… Απόφευγε έτσι ο ζευγίτης τη μεταφορά των δεματιών από τα σταροχώραφα στ’ αλώνι. Πρωτύτερα ο πατέρας του κι αργότερα ο Θανάσης Μάσσιος - μερακλής υποδηματοποιός - τις μέρες τ’ Αλωνάρη, έπαιρνε την ετήσια άδεια, για να ‘ριχνε κι έβγαζε τ’ αλώνια του χωριού, ακόμα και των γειτονικών χωριών - Δούβιανης και Τεριαχατιού - με τ’ ατίθασο άλογό του. Τον αγορασμένο Μίγκο από τους Γερμανούς κατά την οπισθοχώρησή τους στον Πόλεμο. (Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το ‘53 - ‘54. Πριν ακόμα ιδρυθεί ο συνεταιρισμός κι έλειπαν οι αλωνιστικές μηχανές. Το αλώνι είναι στημένο στα χωράφια του Πίλιου. Εκεί γίνεται, όπως βλέπεται, η γυροβολιά). Έκανε η οικογένεια Μάσσιου με το Μίγκο διάφορες δουλειές: κουβαλούσε ξύλα, ζαηρέ, νερό… ως το

Ο ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑΣ

Ο φορεμένος άνδρας παραδοσιακά: Με την κατάλευκη φουστανέλα, τη διμιτένια σιάρκα, το μάλλινο γελέκι…είναι ο παππούς του Εθνομάρτυρα, Βασίλη Σαχίνη και της Καλλιρρόης Διαμάντη. Λεγόταν Γιώργος Μάσσιος. Μαζί με τ’ αδέλφια του, Γκόλε και  Ζώη, άνοιξαν εκείνη την εποχή στ’ Αργυρόκαστρο μια σειρά από εμπορικά καταστήματα. Κληρονόμησαν ένα απλό μαγαζί από τον πατέρα τους και με τη δουλειά τους τα έκαναν δώδεκα. Περισσότερο τα καταστήματά τους - τα αδέλφια Μάσσιου - τα εφοδίαζαν με υφάσματα από το Νικολαϊδη, τον Καραγιαννόπουλο…, που είχαν έδρα στην Κωνσταντινούπολη. (Επιστολές και εμπορικές αποδείξεις τους, βρίσκουμε ακόμα και σήμερα). Με έμπιστους αγωγιάτες  έκαναν, συνήθως, τις μεταφορές των εμπορευμάτων. Είχαν στη διαχείρισή τους, επίσης, παπουτσίδικο και ραφτική.  Έφτιαχναν με καλοπληρωμένο προσωπικό - τσαγκάρηδες και ραφτάδες - ανθεκτικές πόχες και ποιοτικές σκούφιες για τον κόσμο. Το «κλειδί» της επιχείρησης το κρατούσε ο γραμματισμένος Γιώργος.

MΕΘΗ ΑΠΟ ΜΕΛΩΔΙΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΟΥ…

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα - τότε μικρός εσύ, στα πρώτα βήματά σου - η γλυκιά μελωδία του μπουζουκιού σου, που ξεχυνόταν στον Κάτω Μαχαλά, με  σταμάτησε στην εξώπορτα του σπιτιού της θείας Έλλης… Έστησα τ’ αφτί και σε απόλαυσα. Και σε ηχογράφησα «παράνομα». Ψες, Παναγιώτη μου, με τον πετυχημένο μουσικό «αυτοσχεδιασμό», που ανάρτησες στο facebook , εμένα προσωπικά με μέθυσες. Με τις νότες σου, την περίσσια ευαισθησία σου... Πρόσεχε, όμως, τι θα σου πω: Είσαι ταλαντούχο παιδί, με προσόντα. Όμως… δεν αρκεί μόνο αυτό. Το ταλέντο ζητά συνεχόμενο αγώνα… Αν προσπαθήσεις…, θα πετύχεις πολλά. Θα κατακτήσεις μουσικές κορυφές…  Με τη μουσική επένδυση - μελοποίηση των στίχων: «Πάνω στ’ αυτοκίνητό σου, κι άλλο γράμμα άφησα.. κράτησέ το για να ξέρεις, πόσο σε αγάπησα. Γράμματα που σου ‘χω γράψει, λόγια που με πνίγουνε, τα παρέδωσα στ’ αμάξι, γιατί δεν μου ανοίγουνε…». …μας λες: «Να που είμαι. Έρχομαι!». «Καλώς να έρθει

ΧΑΛΑΣΕ Η ΠΙΑΤΣΑ !!!

(Κοινωνικό θέμα). Ετοιμάστηκα να βγω έξω να πιω έναν καφέ για να ξεσκάσω… (Να κλείνεσαι σπίτι, να απομονώνεσαι από την κοινωνία...  Να καταντάς σπιτόγατος δεν είναι καλό. Πρέπει να έρχεσαι σε επαφή με τον κόσμο). Είπα να πάρω μαζί μου στη βόλτα και το γείτονα… Του ‘ριξα μια φωνή να βγούμε παρέα… Δεν με συνόδεψε… «Καλύτερα στη μοναξιά μου, στην ησυχία μου, μου λέει. Πάρα στην πιάτσα που χάλασε!». Η πιάτσα του χωριού έχει αλλάξει κυριολεκτικά, ομόρφυνε πολύ… Άρα (κατά τ’ άλλα) βάσει της ερμηνείας του γείτονά μου, που δεν έχει κι άδικο, χαλάσαμε εμείς. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 20/12/2015 

Η ΚΟΥΚΛΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΛΓΑΣ

  Ας είχε περάσει κάπως η ηλικία της. Η Όλγα του Μπότα (του Σαμαρά) φτιασίδωνε τα μάγουλά της. Περιποιούνταν τα χείλη της. Να φαινόταν καλή. Να έπιανε μάτι ... Σαν η συγχωρεμένη η Βέργω της Σίμος στη Γοραντζή. Με τα μυαλά που κουβαλούσε, έμεινε όλη τη ζωή της «νεαρή». - Πώς είναι η δουλειά με την κούκλα; - ρωτήσαμε στο σπίτι που η Όλγα φύτρωνε  από το πρωί. Η Καλλιρρόη Διαμάντη μας εξιστορεί: -Ήταν ξαδέλφη της μαμάς μου η θεία Όλγα και σχεδόν συνομήλικες. Δεν είχε άλλους στο χωριό. Μόνο εμάς. Αν την έχανες, σπίτι μας θα την έβρισκες… Πουθενά αλλού! Όταν αγόρασαν κούκλα της μαμάς μου στην Κωνσταντινούπολη, αγόρασαν μια και για την Όλγα. Στα χέρια της μαμάς μου η κούκλα δεν έκλεισε μήνα. Η θεία Όλγα την κράτησε ως τα βαθιά γεράματα. Ολοένα ξεγελούσε τις κοπέλες μου. Τους έλεγε: -Άμα θα έρθετε σπίτι μου, θα σας δώσω την κούκλα. Θα δείτε και αγγέλους, κρεμασμένους στο δέντρο. Θα σας φτιάξω και τηγανίτες…!" Έδ

ΤΙΣ «ΜΥΤΕΣ» ΜΕΣΑ…!

Κατασκευάζεται δρόμος - στολίδι στην Καλογοραντζή. Με όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Το πεζόδρομο με πλακόστρωση - διατηρεί κάλλιστα την παράδοση. Την είσοδο της Καλογοραντζής - με την κλήση και την αρκετά μεγάλη απόσταση - όταν θα τελειώσει το κοινόχρηστο έργο - σίγουρα θα τη ζηλέψει κάθε χωριό. Κυρίως τη νύχτα ο φωτισμός της διχάλας θα μπερδεύει τους ταξιδιώτες με προορισμό τους Αγίους Σαράντα. (Τώρα ακόμα τους μπερδεύει η είσοδος της Δερβιτσάνης). Όμως... κάπου σε δύο σημεία στενεύει ασφυκτικά, αδιανόητα η ευθεία του πανέμορφου δρόμου. Δύο προεξοχές ιδιωτικών οικοπέδων, δύο μύτες ασχημαίνουν το έργο… Ας υπερισχύσει η κοινή λογική και οι «μύτες» ας συμμαζευτούν.. Ας μπουν μέσα. Για δύο μέτρα γης - κανένας δεν την παίρνει πίσω - δεν χαλάει ο κόσμος… Ο δρόμος, όμως, του μέλλοντος, που ανήκει σε όλους μας, ασφαλώς και χαλάει. (Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Παναγιώτη Σιούκουρα). Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 16/12/2015   

ΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΗΣ…

Φρέσκα σκόρδα, αβγά, τυρί, πανίνα, ψημένο κρέας, μπύρα Κορυτσάς… Όλα από λίγο…  Στρωμένα πάνω σε εφημερίδες. … Μεγάλη, όμως, να το λέμε κι αυτό, η αγάπη μεταξύ μας. Μας κρατούσε η φτώχεια κοντά. Ενωμένους. Ήταν το 1982. Οκτώβριος μήνας, μέρα τριπλής γιορτής στην περιοχή… Πίσω σειρά… Τα οχυρά…!!! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 07/12/2017

ΚΟΥΡΕΛΙ…

Ενώ είχα ετοιμάσει κείμενο για την ενότητα - το δέσιμο ανάμεσα στους συνανθρώπους μας παλιά - ο Κωνσταντίνος Τσιάτσιαλης χωρίς να ξέρει το σκοπό μου, μου στέλνει (στα μηνύματα στο fb ) με πολύ αγάπη ανάλογη φωτογραφία. Η οποία δείχνει φίλους, συγγενείς, γείτονες, να τρώνε και να πίνουν στρωματσάδα στο χασίλι του Μάσσιου. Αφού έριξαν το ‘73 τη σολέτα στο νεόκτιστο σπίτι του. Μαζί - κείμενο και φωτογραφία - λένε πάρα πολλά… Ότι η φτώχεια δένει περισσότερο και πιο δυνατά τους ανθρώπους. (Παλιά κουβαλούσαν μαζί πέτρα από το λατομείο για οικοδομή, σκάλιζαν, τρυγούσαν τ’ αμπέλια, μάζευαν το καλαμπόκι…) Οι φτωχοί, δεν είχαν τι να μοιράσουν. Ούτε λεφτά, ούτε σπίτια, ούτε οικόπεδα… Τίποτα. Δεν τσακώνονταν… Ήταν αγαπημένοι… Τώρα τα πλούτη έβαλαν φωτιά. Διέσπασαν… Κατατεμάχισαν… Έκαναν τον κόσμο κουρέλι… Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα... Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 01/12/2015