Αντίλογος

(Σκιτσογράφημα) Μικρό μ’ έπαιρνε η γιαγιά μου από το χέρι, ανηφορίζαμε στο "Μεσοχώρι" κι επισκεπτόμασταν το κουκλίστικο σπίτι της θείας Κίτσας - στου Κονόμου. Με λαχανόψωμο, 2 - 3 κομμάτια λιπανή, ένα χέρι νωπά σκορδοκρέμμυδα από τον κήπο, μια πλάκα πρόβειο τυρί από το καρδάρι… Τυλιγμένα όλα αυτά σ’ ένα μποχτσιά… Εκεί άκουγα εξιστορήσεις - μου τραβούσε περισσότερο την προσοχή η πολιτισμένη γλώσσα - για την "Καλούτσιανη", τα "Λιθαρίτσια", τη λίμνη, το Κάστρο … Η θεία πονούσε … Δάκρυζε διακριτικά, όταν γινόταν κουβέντα: Για πόλεμο … Για κλειστούς δρόμους ... Για ζωντοχωρισμό… Μόνον όταν μεγάλωσα κάπως, κατάλαβα ότι η θεία μου η Κίτσα ήταν από τα Γιάννενα. Κι ότι γνωρίστηκε με το θείο Αχιλλέα στη Ζωσιμαία Σχολή. Παντρεύτηκαν κι εγκλωβίστηκαν στο χωριό όταν έκλεισε ερμητικά - αμέσως μετά τον πόλεμο - το σύνορο… Άτυχη η θεία Κίτσα - αφού χωρίστηκε, για ζωή πλέον, από τους δικούς της. Τυχερό, όμως, το χωριό, που απ

Αν η επίλυση κάποιου ενδεχόμενου ζητήματος σας οδηγήσει σε δημόσια υπηρεσία, είναι σίγουρο ότι θα βρεθείτε αντιμέτωποι με αρκετό παχύσαρκο προσωπικό. - Ορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι δυστυχώς έχουν λίπος και στο μυαλό -. Δεν γνωρίζουν διόλου από ανθρώπινη συμπεριφορά… Δεν δέρνει μέσα τους ψυχή… Το πιο χειροπιαστό δείγμα αυτής της επιδημίας το συναντάς στο κέντρο της Αθήνας. Συγκεκριμένα στα Γραφεία του Δήμου, στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου 14. Το προετοίμασαν, το εκπαίδευσαν με ζήλο και μεράκι αυτό τ' ανάπηρο προσωπικό οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, που διαχειρίστηκαν παθητικά την εξουσία τα σαράντα τελευταία χρόνια… Το  χειρότερο κακό, όμως, είναι ότι το διατηρεί με ευλάβεια και φανατισμό ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ… Ωσότου η Ελλάδα θα ταΐζει τζάμπα τέτοιου είδους παράσιτα, διαρκώς θα βυθίζεται. Θα αυτοκαταστρέφεται… Θα αυτοκτονεί...  Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/11/2015

Ανεβήκαμε σε καφετέρεια ψηλά στους Αγίους... Να κάπου εκεί στο πράσινο - στημένο τηλεσκόπιο. Και ο «φωτογράφος» πλάι μου... Να μου λέει: «Ρίξε μια ματιά πέρα στη θάλασσα, …κάτω στην πόλη…, …στον ορίζοντα που φλέγεται... ...είναι ωραία!». Για μένα... Όλα εκείνη την ηλιόλουστη μέρα. Έγιναν ΕΝΑ. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 20/11/2015

Δεν άντεξε… Τον έπνιξε η συνείδηση. Του φώναξε δυνατά μέσα του. Και αυτός υπάκουσε. Κι άλλαξε πορεία την τελευταία στιγμή. Για να μην καταστρέψει - σκοτώσει κι αυτός αθώους πολίτες  που τον εμπιστεύτηκαν… Κι αισθανθεί ένοχος, δολοφόνος ολοζωής. Παραιτήθηκε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης… Για να κοιμηθεί τη νύχτα ήσυχος… Μπροστά στους αυτόχειρες - που θα πολλαπλασιαστούν - με κυβερνητική υπογραφή Δεν τον νοιάζει το αξίωμα του Βουλευτή… Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 19/11/2015

(Ήθελα κι εγώ κάτι να γράψω για τη σημερινή μέρα, αλλά αφού δεν την έζησα δεν μπορώ να τη μεταφέρω... Ξεσκαλίζοντας βρήκα ένα πολύ ωραίο κείμενο.  Το δανείστηκα από τη «ΝΕΚΡΗ ΠΙΑΤΣΑ του Ντίνου ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, το προσάρμοσα στο στιλ μου και σας το προσφέρω σαν ένα ωραίο τριαντάφυλλο…)      Το πάρκο του Νοέμβρη με τα πεσμένα φύλλα και οι φοιτητικές πορείες με τα ξεθυμασμένα συνθήματα, μου φέρανε στο νου τον λοκατζή τον Γιάννη. Ήταν οι μέρες με τα γεγονότα. Τον είχα χάσει. Όταν τον ξαναβρήκα, «Ήμασταν στην Αθήνα», μου είπε. «Μας πήγαν στο Πολυτεχνείο» και τα κάναμε γυαλιά - καρφιά. Δυο μέρες σπάγαμε, τίποτα όρθιο δεν αφήσαμε - κατάλαβες; Δήθεν οι φοιτητές. «Καλά, εσείς δε δείρατε, δε μπαγλαρώσατε;» ρώτησα ταραγμένος. «Όχι, αυτά τα κάναν άλλοι, από πριν». Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου: Άσχημο πράμα να ‘χεις φίλους πραιτωριανούς, να αγκαλιάζεις πόδια που κλοτσούσαν θύματα πριν από λίγο. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 17/11/ 2015

O Ilir Miho , ο κουμπάρος μου, πάντα προσπαθεί να βρει εναλλακτικές λύσεις στον τρόπο αναψυχής… Είχαμε πάει οικογενειακώς σε θάλασσα... Για φαγητό σε καταπληκτικά μέρη... Σκαρφαλώσαμε σε βουνά… Αυτή τη φορά πρότεινε να περάσουμε υπέροχα τη νύχτα στην Πρεμετή. Την πόλη των λουλουδιών… Και την επόμενη από το πρωί να του δίναμε ευθεία… για τα θερμικά νερά… …Είδε το μάτι μας ήμερα μέρη. Τόπο που καλλιεργείται ολοσχερώς. Η περιοχή του καλού κρασιού, των νόστιμων κερασιών… έχει ανασκουμπώσει τα μανίκια και δουλεύει εντατικά. Μετά από τον σακατεμένο κεντρικό δρόμο, που σου έβγαζε τα έντερα..., ωραίο το υπόλοιπο κομμάτι που σε οδηγεί στη B ë nja … Σε μαύρο χάλι  βρήκαμε όμως την τοποθεσία, που την επισκέπτονται καθημερινά εκατοντάδες κόσμος… Ακόμα κι απ’ το εξωτερικό. Δεν επενδύει κανείς…, ούτε το κράτος, ούτε ιδιώτης!!! Στον καιρό του Ζώγκου, πριν καεί, λειτουργούσε κανονικά ένα διώροφο νοσοκομείο μ’ ανάλογο προσωπικό. Αν πάσχεις α

Η πρώτη μου τυχαία συνάντηση, όταν μπήκα για πρώτη φορά στην Ελλάδα και διέμεινα για λίγες μέρες στα Γιάννενα. ήταν με το φίλο μου, Γιάννη Μανέκα… Τον παλιό κομμουνιστή. Γνωριστήκαμε στ’ Αργυρόκαστρο το '87 όταν επισκέφτηκε με τουριστικό γκρουπ την Αλβανία… Και θαύμασε τα «επιτεύγματα του Σοσιαλισμού». - Τι…κι εσύ εδώ, Γιώργο; - μου λέει, - όταν με είδε να περνάω από το Γυαλί Καφενέ.    Με προσκάλεσε να πιούμε μαζί καφέ. «Μην μου πεις ότι παρατάς τον τόπο σου, με τα τόσα καλά - μπαίνει αμέσως στη συζήτηση». Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ… Μου άναψαν τα λαμπάκια… Και του απαντώ: «Στα καλά εκείνου του τόπου έχεις τη σειρά να πας εσύ τώρα, Γιάννη μου! Εγώ θα μείνω εδώ στη δυστυχία σου…». Χωρίς να ξέρω, ασφαλώς, ποια θα είναι η ροή της ζωής μου…, η τύχη μου… Δεν τ’ άρεσε η απάντησή μου, γι’ αυτό το λόγο αλλάζει αμέσως κουβέντα… «Συνήθως εδώ σε τούτο καφενείο συχνάζω - μου λέει. Το σπίτι μου είναι στον δεύτερο όροφο της διπλανής

Θ’ αποφύγω τις επαναλήψεις... Τα γνωστά χιλιοειπωμένα γεγονότα για τον παπα - Μιχαήλ Ντάκο: Τις αναφορές... ... σχετικά με την καταγωγή του από πολυμελές οικογένεια… ...πώς λειτούργησε στην περίοδο του Ελληνο - ιταλικού πολέμου… ...πώς αντιστάθηκε την περίοδο που καταργήθηκε η θρησκεία… ...πώς πρωτοστάτησε στην επαναλειτουργία της εκκλησίας στο χώρο μας… ...πώς, λοιπόν, αγωνίστηκε και καθιερώθηκε ως Εθνικό και Θρησκευτικό σύμβολο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Θα σταθώ μόνο σ’ έναν διάλογο. Και προπάντων στην τολμηρή του απάντηση.   Δημοσιογράφος του πρώτου ελληνικού ιδιωτικού τηλεοπτικού καναλιού, συγκεκριμένα του  ΑΝ1, απεύθυνε ερώτημα στο παπα - Ντάκο, όταν άνοιξε η σκουριασμένη σιδερένια πόρτα της Κακαβιάς και φύσηξε αέρας δημοκρατίας και στην Αλβανία: - Για πες μας τώρα τι θέλετε να συμβεί; «Ένωση με την Ελλάδα επιθυμώ… Μια ζωή το περιμένω… Το ξεκομμένο κλαρί να κολλήσει στον κορμό του». Εξέφρασε τόσο απλά κι ελεύθερ

(Για σκέψου καλά να δεις τι θα πει "χάνω το χαμόγελο"!!!). Λίγο ν’ αγγίξεις τον άλλο μέσα στο συνωστισμό: στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τρόλεϊ…, εκνευρίζεται… Ρίχνεται σαν αγρίμι... Παίρνει φωτιά. Δεν σε αντέχει. Στο δρόμο βλέπεις αγχωμένο κόσμο να παραμιλάει… Να μην ξέρει που πάει. (Τους περισσότερους πελάτες τα ταξί τους οδηγούς στη ΓΑΔΑ… Γιατί έχουν χάσει τον προορισμό τους…) Σε διάφορα κομβικά σημεία τ’ απλωμένα χέρια των ζητιάνων για λίγα λεπτά, για ένα κομμάτι ψωμί… σου βγάζουν τα μάτια… Σε κάθε βήμα…, συναντάς κι έναν τρελό… Που κατατρομαγμένος φωνάζει: -Αδέλφια αντισταθείτε..., έρχεται να μας πάρει ο Γερμανός! Ο αόρατος εχθρός…, μ’ ένα μακρύ θανατηφόρο όπλο στο χέρι - την κρίση - απειλεί την πανέμορφη Ελλάδα, που έχασε πλέον το χαμόγελο. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 12/11/2015

  (Επειδή θέλω να λέω  πάντα  την αλήθεια…) Πολύ αθώα σήμερα αποφάσισα να εξομολογηθώ… Αλλά… σας παρακαλώ... μην με παρεξηγείται, μην με αμφισβητείται: «Ήμουν μικρός, περίπου δέκα ετών, όταν καταργήθηκε η θρησκεία στον τόπο μου.   Έτσι που δεν πρόλαβε να μπήξει βαθιά μέσα μου τη ρίζα της.  Το κενό που είχα αισθάνθηκα την ανάγκη να πάω να το εξομολογηθώ στον πάτερ - Τιμόθεο… Φορτισμένος συναισθηματικά, τον επισκέφτηκα νύχτα στην εκκλησία. Πήγα να του πω: «Πάτερ… συγνώμη… αλλά… το πιστεύω μου κάνει κύματα…!» Μου ‘ριξε μια απότομη ματιά. Κατάλαβα ότι του χάλασα τη διάθεση… Τον έβγαλα απ’ το ράσο του…» Συνέχισα:   «Τ’ ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα τα εντάσσω σ’ άλλη λογική. Τα ερμηνεύω διαφορετικά… Κι όμως, χαίρομαι αυτόν που πιστεύει...   Κι ότι την ύστατη στιγμή, δεν θα υποφέρει. Θα παραδώσει την ψυχή του μ’ άνεση…». Μόλις τελείωσα, παίρνει το λόγο ο πάτερ - Τιμόθεος και μου λέει: «Καιρό τώρα σε παρακολουθώ να μ

Η Δέσποινα Κυριάκη φροντίζει, περιποιείται κήπο σε μπαλκόνια: Στους Αγίους Σαράντα και στην Αθήνα. Η μανία της είναι να σπέρνει σε γλάστρες, σε  παρτέρια βασιλικό, δυόσμο, μοσκοτρίφυλλο, μαϊντανό, ανθό… Τσιμπάει φύλλα και κλωνάρια κι αρωματίζει μ’ αυτά τ’ ανακατερά: Το λαχανόψωμο, τη σπανακόπιτα... (Ανοίγει το φύλλο κρούστας μόνη της). Την ορεκτική ρυζόσουπα που σηκώνει τον άρρωστο. Το μπριάμι, το τουρλί, τα κιοφτεδάκια…, που τρως τον περίδρομο και δεν κάνεις χορταμό… Δεν της περνάει κάτω το καλό φαγητό - να το γευτεί μόνο με τον σύζυγό της, τον Προκόπη - αν δεν προσφέρει πιάτο και σε διπλανή οικογένεια. Αν δεν έχει στο τραπέζι προσκεκλημένο. Όταν μαγειρεύει η Δέσποινα Κυριάκη μοσχοβολάει από τ’ άρωμα του νόστιμου φαγητού της όλη η γειτονιά. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 08/11/2015

Όσο γνωριστήκαμε και ξεκινήσαμε μαζί μια εποικοδομητική συνεργασία στην Αθήνα, ο Βασίλης Διαμάντης έφυγε από τη ζωή. Δεν κουράζονταν να αναλαμβάνει διαρκώς πρωτοβουλίες… Σε βραδιά διασκέδασης, πριν σηκωθεί και πάρει το χορό, ανέφερε σ’ ομιλία του ένα μεράκι. Την μεγάλη ανησυχία του για την αδιαφορία των συγχωριανών: «…Η Δερβιτσάνη, ήταν ανέκαθεν μεγάλο χωριό, είναι μεγάλο και πρέπει να μείνει μεγάλο. Το αν θα παραμείνει μεγάλο, εξαρτάται από μας και μόνο από μας. Αν όλοι καταβάλλουμε την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια και δεν αναλωθούμε από τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, θα μπορέσουμε να κάνουμε τη Δερβιτσάνη αυτό που της αξίζει πραγματικά. Δεν ζητάμε από σας μεγάλες θυσίες. Η ελάχιστη ένδειξη αγάπης και προσφοράς προς το χωριό μας είναι ουσιαστικά μόνο μία: Να μην αδιαφορούμε! Ας μην αφήσουμε την αδιαφορία να αλλοιώσει την επαφή με την ζωή και την καρδιά του χωριού μας». Διοργάνωνε ταχτικά συνεστιάσεις, εκδρομές, κάθε χρονιά ετοίμαζε

«Είμαι 80 χρόνων σήμερα και για 60 χρόνια νοστάλγησα να πατήσω τα χώματα της Βορείου Ηπείρου. Φοιτητής θυμάμαι πόσο καρφώθηκαν στην καρδιά μας ορισμένα ονόματα: Αργυρόκαστρο, Χιμάρα, Άγιοι Σαράντα…» (Από την ομιλία του Προέδρου του Σ.Κ. Κύπρου -  ΕΔΕΚ. κυρίου Βάσου Λυσσαρίδη, στη Δερβιτσάνη). Πάνω σε χώμα ελληνικό, Πάτησες, Λυσσαρίδη Κι ένιωσες μέσα σου καημό, Εξήντα χρόνων είδη. Ήρθαν εδώ τόσοι πολλοί Και ‘φύγαν ένας - ένας, Μα χέρι πάνω στην πληγή, Δεν έβαλε κανένας. Έφερες αύρα από νησί, Κύμα απ’ ακρογιάλι, Μια ιστορία αγωνιστή, Σκληρή σαν καμιάν άλλη. Πέρασαν κι άλλοι αρχηγοί, Από το ίδιο βήμα, Μα τη δική σου τη φωνή, Δεν είχανε, τι κρίμα! Ξεσπάς κι έμειν’ ο αντίλαλος, Σαν να σ’ ακούμε ακόμα: «Για Κύπρο - Βόρεια Ήπειρο, Κοινό θα κάνω αγώνα. Θα πάω στην Μητέρα αρχή, Να της τα πω σταράτα: - Πώς ξέχασες την Αδελφή, Με τόσο ωραία νιάτα;! Ακούς ειν’ κλάμα ενός μωρού, Ειν’ του μωρού σου κλάμα, Που σου ζητάει πο

Δρασκέλησε αρκετό χρονικό διάστημα που, με εθελοντική συνεισφορά ανακαινίστηκε ολοσχερώς ο ανθόκηπος. Έβαλαν γερό χέρι οι νέοι του χωριού στο πράσινο, στην ηλεκτροδότηση, στο υδραυλικό σύστημα… Αισθάνεσαι, αναμφισβήτητα, ανακούφιση, όταν διαπερνάς περιπατώντας τους επενδυμένους με μεράκι πέτρινους διαδρόμους του τριγώνου. Κάθεσαι κάπου στα ξύλινα καθίσματα αγναντεύεις το σιντριβάνι κι αναπολείς... Τα δύο χαρούμενα κοριτσάκια σε γλυπτό, φορεμένα με την παραδοσιακή στολή του τσολιά, παίζουν ξέγνοιαστα, ανέμελα μέσα στο νερό. Αυτά σου προσελκύουν περισσότερο την προσοχή. Και σε κρατούν αρκετά δέσμιο στο δικό τους παιχνίδι ...   Σου θυμίζουν την προσπάθεια του συγχωριανού μας γλύπτη, που το φιλοτέχνησε με πάθος, με πολύ αγάπη. Άλλαξε πολλά σχέδια και ιδέες, για να καταλήξει σε αυτή την υπέροχη σύνθεση. Μέσα στον τσουχτερό, βροχερό Οκτώβριο του ’87, κάτω από πρόχειρη σκεπή - με νάιλον του Συνεταιρισμού - έστησε ο Σωκράτης Κουβαράτης με δυσκολία το έργ

Ήταν φανατικός συλλέκτης της παλιάς φωτογραφίας ο Νίκος ΛΙΛΛΗΣ. Πριν από μερικά χρόνια μου παρέδωσε ένα δέμα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες για να της περάσω στον υπολογιστή μου. Να αρχειοθετηθούν. Για να περάσει η προηγούμενη εποχή και στις επόμενες γενιές  (Φθείρει τ ο χαρτί  ο χρόνος...) Για την κάθε φωτογραφία - όταν τον ρωτούσες - ο Νίκος σου ξεδίπλωνε - με ελκυστικό τρόπο - μια ωραία ιστορία... Τη θρησκευτική γιορτή στο Νταμπόρι απεικονίζει η πρώτη φωτογραφία που αναρτούμε σήμερα στον τοίχο μας από το προσωπικό αρχείο του Νίκου Λίλλη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 01/11/2015