Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ!

 
(Απάντηση στο φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ).

Για την άθλια κατάσταση στο Μοναστήρι των Ραβενιών, που την αποθανάτισα κιόλας με το φωτογραφικό φακό μου, εξοργισμένος τότε ξέσπασα:

«Πως σου κάνει η καρδιά κι αφήνεις αυτή την παμπάλαια εκκλησία - πολιτιστικό μνημείο - να σωριαστεί …(;!)».

Κι όπως συνηθίζω, υπέγραψα την κατάθεση ψυχής.

(Δεν ρίχνω πέτρα και κρύβω το χέρι!).

Για να είναι έτσι σοβαρά, πειστικά, τα όσα λέω.

Ευαισθητοποίησε, καθώς φαίνεται, το φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ η ανάρτησή μου και έκανε σχόλιο - έκκληση:

«Σωριάστηκε ο τόπος μου... Μύτιλη, αν έχεις κότσια, και έχεις… να βρεθούμε όλοι όσοι έχουμε όραμα ... Είμαστε αρκετοί…Έχουμε χρέος… Άντε, βάλε μπρος…!».

Μόνο που δεν είπε:

«Γίνου αρχηγός!».

Είναι αρκετοί που τη φωνή μου τη θεωρούν ζητιανιά για ένα ξεροκόμματο.

Άλλοι, συμπεριλαμβάνω και το Βασίλη εδώ, με αναζητούν και με προτιμούν για μπροστάρη,

να μου κρεμάσουν κουδούνι...

Τους συναρπάζει, για ποιο λόγο αυτοί το ξέρουν, το ύφος στα κείμενά μου κι εννοούν κι ελπίζουν ότι εγώ θα τους σώσω…

Είναι ένα μικρό κομμάτι κόσμου - αφού δεν το εκφράζω - που διαφωνεί με τις απόψεις μου…

Αυτό το πάει λέγοντας:

«Ο Μύτιλης είναι χάβρα.

Όποτε τα τσεπώνει, αλλάζει αρχές, τοποθέτηση…»

Μπερδεμένες είναι οι κρίσεις, οι τοποθετήσεις του κοινού…, δεν βγάζεις άκρη.

Δεδομένη - μια για πάντα - είναι όμως η στάση μου, η επιλογή μου.

Το καθήκον μου είναι να ξεσκεπάζω βρομιές, να υπερασπίζομαι - με κάθε κόστος και θυσία - ότι πραγματικά είναι ιερό και απαραβίαστο. 

Από όλους μας και για όλους μας.

Βασικά να στηρίζω τα συμφέροντα του τόπου μου. 

Αυτή είναι η αποστολή μου - ενός δημοσιογράφου…

Όχι πολιτικού - ενταγμένου σε πολιτικά σχήματα...!

Ξεκάθαρο είναι, θωρώ, το μήνυμα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/03/2016















Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα