ΔΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΥΦΙΚΗ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ - Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ

Φόρεσε την παραδοσιακή δροπολίτικη ενδυμασία η προγιαγιά μου, η γιαγιά μου, η μάνα μου, η αδελφή μου, η γυναίκα μου…

Στολίζονται μ' αυτή σήμερα, σχεδόν όλες οι καλλονές…

Όσες φορές αντικρίζω αυτή τη νυφική ενδυμασία, χαίρομαι αφάνταστα...

Τα χάνω … Χάνομαι κυριολεκτικά.

Προσοχή! Αυτή δεν είναι νυφική φορεσιά … !!!

Είναι ευαισθησία - δυνατό δροπολίτικο συναίσθημα, που σε παίρνει και σε πάει όπου αναβλύζει η παράδοση.

Σ’ όλη την οικουμένη - ποιος την είδε και δεν την θαύμασε;!

Μπροστά της δεν μαρμάρωσε;!

Η Ρόμπιν, απ’ άλλη ήπειρο, που ερωτεύτηκε τον Μιχάλη ΒΑΡΣΑΜΗ, το συγγραφέα του ελκυστικού βιβλίου: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ από ΠΑΡΑΔΟΣΗ ή από ΠΙΣΤΗ;», φόρεσε στο γάμο της τη λαμπερή νυφική δροπολίτικη στολή...

... Κι έγινε πεταλούδα!

Την έβγαλαν οι Γοραντζινοί από την πόρτα του Παππά, τη συνόδεψαν οι γαμήλιοι - στο στεφάνωμα - στην εκκλησία του χωριού…

Χόρεψαν όλοι μαζί κάτω από το γέρο πλάτανο.

Χάρηκε όλο το χωριό… σαν σε κοινή γιορτή.

… Αργά τη νύχτα, στο σπίτι του γαμπρού, έριξε η Αντωνέτα το ρύζι, έσπασαν την κουλούρα, άλειψαν μαζί - νύφη και πεθερά - με μέλι το πράκι της πόρτας - για να περάσουν μελένια ζωή.

Τραγούδησαν παραδοσιακά. Δεν παρέλειψαν κανένα έθιμο.

Τι ωραία!

Φόρεσε η Αμερικανίδα τη νυφική δροπολίτικη ενδυμασία στην Καλογοραντζή. Άλλη ολόιδια ενδυμασία, κεντημένη με μεράκι από την Λίντα Τσέκα, έφτασε στην Αμερική.

Σε άλλο «πλανήτη».

Τη φοράνε, σε κορυφαίες εκδηλώσεις, για την Ελλάδα και τον τόπο μας, που διοργανώνονται πέρα από τον Ατλαντικό ωκεανό, τα λυγερά κορίτσια μας.

Η παραδοσιακή μας ενδυμασία κάνει, περήφανα, το γύρο του κόσμου.

Είναι ο καλύτερος πρεσβευτής.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/05/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά. Σκέφτηκαν

Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου