Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΟΥΠΙ ΑΛΛΑ… ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΕΡΕΑ

(Οφείλω μιαν απάντηση)

Καλοί μου φίλοι Γ. Τρίχα και Α. Πάντο! Μου ζητάτε, στα κείμενά μου, να αναφερθώ στο καλό παράδειγμα.

Μα... το φωνάζω δυνατά, επίσημα σε βιβλίο. Τη "Διπλή ζωή".

Ασχολήθηκα αποκλειστικά με πολλά ονόματα.

Τόσο που κάποιος, από τα δικά σας χωριά, είπε: «…Τι κάνει έτσι ο Μύτιλης. Το παράκανε. Τους πήρε όλους σβάρνα, αλλά κανέναν απ’ τους «εκλεκτούς» του, δεν τον βλέπουμε στην κορυφή του αγώνα μας…».

Όπως το αντιλήφθηκε κι εκφράστηκε ο άνθρωπος. Δικαίωμά του είναι.

Σύντομα θα κυκλοφορήσει "Η αλήθεια σε αφήνει μόνο". Ένα άλλο βιβλίο μου με συνεντεύξεις. Με άλλα υπέροχα πρόσωπα. Άλλες διπλές, τριπλές… ζωές Βορειοηπειρωτών. Και η προσπάθεια συνεχίζεται…

Ο τόπος μας έχει αξίες.

Φοβερές...

Αλλά, σεβαστοί μου συμπατριώτες! Κανένας ούτε απ' αυτούς τους εκλεκτούς, ή όλοι μαζί, δεν άρπαξαν τον ταύρο από τα κέρατα. Να τον δαμάσουν.

Γι' αυτό και δεν έχω εμπιστοσύνη στ’ όνομα.

Κι επικεντρώνομαι στο πρόβλημα. Που επιμένει άλυτο.

Τραβάνε κουπί, γερό κουπί, όλοι οι καλοί μου φίλοι: Μάνος, Τρίχας, κλπ, αλλά… ποτέ δεν βγήκαν στην στερεά...

Αυτό με απογοητεύει.

Θα πει κανείς: Να τους δώσουμε ξανά την ευκαιρία. Να φτάσουν τώρα στην στερεά. Ωραία. Γιατί όχι. Αλλά.. και πάντα αλλά.. Δεν βλέπω να παλεύουν με τα κύματα…

Να παλεύουμε με το στοιχειό, που πάει να μας καταβροχθίσει τώρα…

Χωρίς αντίσταση.

Να το μεγαλύτερο κύμα, μεσ’ στην τραμουντάνα. Μπροστά μας το έχουμε. Που μας φουντώνει, που μας πνίγει: Η επαναφορά της σύνταξης του ΟΓΑ. Η τρομαχτική ταπείνωση, που με τρομάζει.

- Μάλλιασε το στόμα μου να το φωνάζω -.

Δίνεις μάχη προτού εκλογών. Και την κερδίζεις τη μάχη. Και πας περήφανα μετά στις εκλογές.

Με μια μεγάλη νίκη.

Και με δεύτερη νίκη. Μάλιστα, δεδομένη και αυτή. Την επίλυση του λεωφορειακού ζητήματος. Που είναι κι αυτό πληγή μεγάλη.

…Το να πετύχεις ορισμένους κωφάλαλους δημοτικούς συμβούλους, με αντάλλαγμα μια δική μας καθαρίστρια σε γραφείο Σπηλιωτόπου ή  Καμίνη…, για μένα δεν λέει τίποτε…

…Τα ίδια συνεχίζω να λέγω, αλλά με άλλες λέξεις. Κι όποιος με καταλάβει.

Τι να κάνουμε…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

15/04/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.