Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ «ΕΣΒΗΣΕ» ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΣΕΡΚΟΒΙΤΣΑ;!

(Ο Παππάς ή ο Χρήστου;!)
Ώσπου να μάθω από πρώτο χέρι όλη την αλήθεια
- σχηματίσω τη σωστή εικόνα -
μέρες τώρα «περνούσαν» πάνω από το κεφάλι μου τα αεροσκάφη - του Προέδρου της εγκλωβισμένης Ομόνοιας - Λεωνίδα ΠΑΠΠΑ
κι «έσβηναν» πυρκαγιές στην Τσερκοβίτσα, στα Ριζά.
Μ’ είχε κατακλείσει κυριολεκτικά η ψευδαίσθηση…
Είχαν αποτυπωθεί στο νου μου οι φωτογραφίες που ανάρτησε στο facebook ο Πρόεδρος, τα βιντεάκια, τα SOS που έκπεμπε… και τα ευχαριστήρια εξ ονόματος της Ομόνοιας προς την Ελληνική Κυβέρνηση, που ανταποκρίθηκε εγκαίρως στην έκκλησή του, κλπ, κλπ.
Κι όμως η μάχη - μάθετε αγαπητοί μου αναγνώστες - δόθηκε δυναμικά από το Δήμο Φοινικαίων.
Το Λεωνίδα Χρήστου και τους συνεργάτες του.
Έχω στη διάθεσή μου κατεβατό μήνυμα, ολόκληρη έκθεση από το Δήμαρχο, που εξηγεί λεπτομερώς όλη την πάλη, την ένταση εκείνων των ημερών, για να αποφευχθεί η καταστροφή.
Αναφέρει τα τηλεφωνήματα προς όλες τις κατευθύνσεις, τα μηνύματα, τις πιθανές παρεμβάσεις και τη συνεργασία με Τόλιο, Καχριμάνη, Βασιλάκη, Μπορνόβα, Μάρτο…
Μετράει και τις πληγές:
Κάηκαν περίπου 1000 εκτάρια βοσκότοποι, 2500 χιλιάδες λιόδεντρα και 600 καρποφόρα δέντρα.
…Ευτυχώς δεν υπήρξαν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές ούτε σε σπίτια…
Κανένας συντονισμός δεν υπήρξε μεταξύ Δήμου και Ομόνοιας, για να δικαιολογηθεί η αερολογία του Λεωνίδα Παππά για αεροσκάφη, πυροσβέστες, και λοιπά…
Το περίεργο σε ετούτη την υπόθεση είναι ότι ο ένας Λεωνίδας - ο Πρόεδρος της Ομόνοιας, πάλεψε να εκτοπίσει την τεράστια προσπάθεια του άλλου Λεωνίδα - του Δήμαρχου.
Οι δύο από ίδιο χωριό: Το Αλύκο.
Να την καρπωθεί αυτός.
Η Ομόνοια που ούτε είχε ούτε έχει δράση, αλλά απόδραση.

«Έσβησε» η φωτιά αλλά «άναψε» ο καυγάς...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
16/08/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.