«ΦΑΣΟΛΙΑ ΤΡΩΤΕ, ΓΙΑ ΦΑΣΟΛΙΑ ΜΟΛΟΓΑΤΕ…!»

Μιλήσαμε μόνο λίγα λεπτά μ’ έναν σκεπτικό δικό μας άνθρωπο, που έχει ιδέες, θέληση και πόνο για τον τόπο μας.

Κι εξάγαμε αρκετά συμπεράσματα.

Ο πραχτικός, Βαγγέλης Γκέλιος, σου προτείνει λύσεις.

Αλλά κανείς δεν κάθεται να τον ακούσει.

Δεν τον καλεί να πιει μ' αυτόν ούτε για έναν καφέ…!

«Εκεί που είναι ο κόσμος χρειάζεται υποδομή, μεγαλύτερη προσοχή - σου λέει.

Η Δερβιτσάνη που έχει τον κόσμο και είναι μεγάλο χωριό, να μετατραπεί σε κωμόπολη. Σε βασικό κέντρο. Σε Πρωτεύουσα του τόπου μας. Χωρίς να παραμεληθούν οι άλλες περιοχές...».

Κι αναφέρει τη φράση για να επισφραγίσει δυνατά, πιστά αυτό που είμαστε:

Την οπισθοδρόμηση:

(Χρόνια τώρα πια έχουμε χάσει όλο το φως).

«Κατά το 60 με 70 γύρισε πίσω ο λάλο - Κούλας - γέρος πια και κονομημένος - από την Αργεντινή, για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στο χωριό.

Του έλεγαν τότε οι γοραντζινοί τ' ακουστά τους και συνηθισμένα.

Ότι εκεί - στη μακρινή χώρα - ο κόσμος τρώει με τρικούλι.

Ο μυαλωμένος λάλος "εξηγούσε" - αλλά ποιος να τον καταλάβαινε εκείνη την εποχή - :

«Εσείς φασόλια τρώτε, για φασόλια μολογάτε …!».

Και γελούσε...

Περίεργο. Το ίδιο συμβαίνει ακόμα και σήμερα.

Επικρατεί η καθυστέρηση.

Τα χρόνια κυλάνε, αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει ...

Μένει ίδιος.

Κουβαλάει τα ίδια μυαλά.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

24/09/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά. Σκέφτηκαν

Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου