Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΔΙΚΗ ΠΑΡΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ

(Σκότωσέ με, αλλά απόδειξε την ενοχή…)

Το πρωί ξεκινήσαμε με την απόλυτη πεποίθηση ότι τ’ απόγευμα θα γυρίζαμε στο χωριό μαζί με το Σπύρο.

Ελπίζαμε πολύ ότι θα του ‘βγαζαν τις χειροπέδες μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου - αμέσως μετά την εκδίκαση της στημένης υπόθεσης -  .

Σε καμιά δικαστική συνεδρίαση - ακόμα και στη σημερινή - δεν προέκυψε από τα στοιχεία η κατηγορία ότι ο πρώην Υπουργός καταχράστηκε το «πολυσυζητημέο» ποσό δημοσίου χρήματος.

Απορρέει το λογικό συμπέρασμα ότι άδικα υποφέρει την προφυλάκιση ο «κατηγορούμενος».

Τον προφυλάκισε και τον κρατάει παράλογα στη φυλακή ακόμα ο άσπλαχνος Εισαγγελέας, που εκτελεί σίγουρα - μετά μανίας - εντολές βάρβαρων πολιτικών. Μιας συγκεκριμένης αναίσθητης συμμορίας άρπας. Που χτυπάει φλέβα και σου πίνει αχόρταγα το αίμα.

Παρακολουθώντας από κοντά τη συνεδρίαση της Δίκης Παρωδία ενός πρώην Υπουργού, κατάλαβα τι θα πει να πέσει κανείς στα χέρια της αλβανικής δικαιοσύνης.

Ένιωσα πραγματικά ξένος μέσα στην καρδιά των Τιράνων.

Παρατημένος και περισσότερο από ποτέ Μειονοτικός και απόλυτα ορφανός.

Ισοπέδωσα αυτομάτως μέσα μου - με υπέρβαρο οδοστρωτήρα - μίση και διαφορές.

Ο Σπύρος ΞΕΡΡΑΣ σήμερα - στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του - δεν είναι μόνο φίλος μας, πρώτα είναι αδελφός. 

Ρέει μέσα στις φλέβες μας ίδιο αίμα.

Τον παρατάς, τον αφήνεις σήμερα μοναχό του, σκέψου καλά ότι αύριο έχει τη σειρά ο επόμενος…

Παππά, Ντούλε, Τάβο, Αγγέλη, Μάρτο… είναι η σειρά σου…

Παρόλο που ήταν να βγει - αθώο αποκάλεσε στην καλά τεκμηριωμένη εισήγησή του ο διακεκριμένος δικηγόρος υπεράσπισης, Γκέντσι Γκιοκούταϊ, που ανέφερε - με σεβασμό - και τη Δρόπολη και τη Μειονότητα και τον Έλληνα,

μας τον κράτησαν, δε μας τον έδωσαν το Σπύρο.

Δεν τον ελευθέρωσαν την ίδια στιγμή…

Τις επόμενες 15 μέρες τυραννίας, που μετρούν με μήνες, ίσως με χρόνια μέσα σε κελί…, ο συγχωριανός μας άδικα θα τις υποφέρει.

Όλα αυτά τα παράλογα - παράδοξα - παράξενα που συμβαίνουν σ' έναν πρώην Υπουργό, πάρε με το νου σου πόσο τα πολλαπλασιάζει η διεφθαρμένη - ως το μεδούλι - Αλβανική Δικαιοσύνη στην εκδίκαση ενός οποιουδήποτε απλού πολίτη - σε μοίρα κατηγορούμενου.

Είναι να λυπάσαι και να απορείς.

Υστερόγραφο:

Προτού ξεκινήσει η συνεδρίαση της Δίκης Παρωδία ενός πρώην Υπουργού, ειδοποιήθηκαν τα τηλεοπτικά κανάλια, κι απέσυραν τις κάμερες. 

Κατά τη μέση της δικαστικής συνεδρίασης, όταν όλα τα στοιχεία απέδειχναν έμπρακτα - με χειροπιαστά στοιχεία την αθωότητα - ο εξαρτημένος Εισαγγελέας ξεπόρτισε από την αίθουσα και πήγε για περίπου 5-10 λεπτά προς «νερού» του… 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

06/09/2016 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.