Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ


Το περασμένο καλοκαίρι συνάντησα - τυχαία - στη Γοραντζή το Βασίλη και την Αρτέμισα Ανδρεάδη.

Παντρεμένοι στο προηγούμενο σύστημα.

Τους έδεσε, τους έκανε μαζί η ίδια δυστυχία…

Ήταν και οι δύο θιγμένοι...

Αυτές τις μέρες ξεφυλλίζοντας το "Αναμνηστικό Λεύκωμα", έκδοση  του Συνδέσμου Συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων Νομού Αργυρόκαστρου, βρίσκω μέσα στις σελίδες του, ανάμεσα στα πολλά εκρηκτικά ονόματα κι αυτά των γονέων του προαναφερόμενου ζεύγους:

Το Θεόδωρο Μάλλιο και τον Ανδρέα Ανδρίκο (Ανδρεάδη).

Υπογράμμισα στα σύντομα βιογραφικά τους:

Για το Θεόδωρο:

«Τον Δεκέμβριο του 1963 συλλαμβάνεται και μετά από ανακρίσεις και απειλές, δικάζεται και τιμωρείται με φυλάκιση … για «διαφώτιση και προπαγάνδα» κατά του Κόμματος και της Κυβέρνησης…. Τον ξαναπήγαν φυλακή…γιατί δεν έσκυβε το κεφάλι, δεν έλεγε ψέματα και μιλούσε πάντοτε για δικαιοσύνη…»

Για τον Ανδρίκο:

«Στις αρχές του  Σεπτέμβρη του 1960 η Κρατική Ασφάλεια … συλλαμβάνει τον Ανδρέα (Επιθεωρητής του Τμήματος Παιδείας στην επαρχία Αργυρόκαστρου)…δικάστηκε … με θανατική ποινή, με την κατηγορία της «συνεργασίας με τις Ελληνικές Μυστικές Υπηρεσίες»… εκτελέστηκε στις 20 Ιουνίου 1961 κρυφά τα μεσάνυχτα σε άγνωστο για την οικογένεια μέρος ακόμα και σήμερα».

Μετά την ανάγνωση και την καταπληκτική εικόνα που δημιούργησα μέσα μου και για τους δύο δάσκαλους, έφερα στο νου μου ξανά  τους φίλους μου, του καλοκαιριού: 

Το Βασίλη του Ανδρέα και την Αρτέμισα του Θεόδωρου…

Και σκέφτηκα:

-Για να πορευτούν στη δύσκολη ζωή τους, παραγκωνισμένοι από το σύστημα και από την επηρεασμένη κοινωνία, έγιναν τότε μαζί.

Ζευγάρωσαν για ν' αντέξουν.

Δεν ήταν μόνο αυτοί. Ήταν και πολλοί άλλοι, που υπέφεραν ίδιες ή παρόμοιες ανυπόφορες καταστάσεις...

Το σύστημα δολοφονούσε.

Δε ρωτούσε.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
10/11/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα