(Αφορμή από τη χθεσινή συζήτηση στο Αλβανικό Κοινοβούλιο).
Από παλιά, ξεκάθαρη, δεδομένη η θέση μου για τον Βαγγέλη Ντούλε, τον πρόεδρο του ΚΕΑΔ.
(Κι ας δεν τον πάω. Για το κοινό καλό ήρθαμε μαζί συχνά σε ρήξη).
Τον παραδέχομαι. Είναι αηδόνι.
Άλλον μέχρι σήμερα, ψάχνοντας αρκετά ανάμεσά μας, δε βρήκα καλύτερο...
Στο Αλβανικό Κοινοβούλιο έχει φωνή, δείχνει πυγμή.
Είναι ρήτορας, ετοιμόλογος, διαβάζει, γνωρίζει, κατέχει πολλά.
(Δεν του "τρώμε" το δίκιο...)
Έχει πολιτική όσφρηση.
Συχνά και μας μπερδεύει. Φυτρώνει όπου δεν τον σπέρνεις. Να το λέμε και αυτό.
Εκμεταλλεύεται διάφορες καταστάσεις για να επωφεληθεί πολιτικά.
Το κακό του, όμως, είναι ένα και ανεπανόρθωτο. Ο λόγος του δεν συμβαδίζει με την πράξη.
Είναι στείρος, μένει λόγος.
Δε μετατρέπεται σ' έργο.
(Αν μετατρέπονταν... ο τόπος μας θα ήταν ανθισμένος. Θα μοσχοβολούσε...).
Αυτό είναι το παράπονο που ξεκινάει από το χωριό του - την Καλογοραντζή και καταλήγει σ' όλη τη περιοχή μας - την Εθνική Ελληνική Μειονότητα.
Η φωνή του σε προσελκύει, σε εμπνέει., σου δίνει προσωρινά δύναμη...
Το έργο του σε απογοητεύει, σε απομακρύνει, σε διώχνει από τον τόπο σου...
Ο Βαγγέλης είναι αηδόνι με ωραία φωνή, αλλά χωρίς φτερά.
Μας πάει πουθενά...
(Ο άδειος τόπος κατρακυλάει διαρκώς, ώσπου φτάσει στο τέλος...
Θέλοντας ή μη, αυτό είναι τ' αποτέλεσμα... )
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
04/11/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου