Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΙ ΑΠΟ ΠΙΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ

Πολλαπλές ήταν οι χαρές, που με κατέκλυσαν όταν επιμελούμουν το βιβλίο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ από ΠΑΡΑΔΟΣΗ ή από ΠΙΣΤΗ».

-Ο Μιχάλης ΒΑΡΣΑΜΗΣ μ’ έψαξε από την Αμερική για να με αξιοποιήσει. Με προτίμησε, με εκτίμησε -.

Εκείνη την περίοδο δούλευα παράλληλα πάνω σε δύο «έργα», που για να τα φέρω σε επίπεδο δημοσίευσης, χρειαζόταν εντατική δουλειά, βαθιά τομή.

Οι αρχάριοι με είχαν κουράσει αφάνταστα.

Το βιβλίο αυτό με ηρεμούσε, μου αγαλλίαζε την ψυχή.

Ο Μιχάλης επηρεασμένος από την Αγία Γραφή και την Καινή Διαθήκη, δύο αστείρευτες πηγές έμπνευσης, πάνω τους στήριξε το πετυχημένο βιβλίο, που ταρακούνησε στεκούμενα νερά.

Το θεωρητικό κομμάτι το εμπλούτισε και με συγκεκριμένα παραδείγματα - βιωμένα περιστατικά.

Ο εκπληκτικός τίτλος και το συναρπαστικό περιεχόμενο σε βάζουν σε σκέψη για να δεις τι είσαι εσύ.

Χριστιανός από παράδοση ή από πίστη…;!

Το διάβασαν φίλοι μου το βιβλίο και το ευχαριστήθηκαν, αισθάνθηκαν υπέροχα.

Παπάς συγγραφέας, τελειόφοιτος Θεολογικής Σχολής, αφού μελέτησε με το μολύβι στο χέρι το βιβλίο, αναφέρει:

«Διάβασε πολύ ο Μιχάλης, εμπνεύστηκε δυνατά κι έγραψε μετά ποιοτικά. Κατ’ εμέ πέτυχε το σκοπό του!».

Μεγάλο, πολυδιαφημισμένο θρησκευτικό βιβλιοπωλείο στην Αθήνα προμηθεύτηκε αρκετά αντίτυπα και τα πουλάει σε πιστούς.

Από τον ενθουσιασμό του πρώτου βιβλίου προέβλεπα ότι ένα άλλο δεύτερο βιβλίο, με θρησκευτικό περιεχόμενο κι αυτό, ετοιμαζόταν από το συγγραφέα για το αναγνωστικό κοινό.

Αυτή τη φορά ήταν: «Οι παραβολές του Ιησούγια παιδιά», γραμμένες γλαφυρά, όχι μόνο για μικρούς, αλλά και για μεγάλους.

Συνδυάζει, ο συγγραφέας και σ’ αυτό το αξιόλογο έργο, επιτυχώς τη λυτή περιγραφή με την εύστοχη ανάλυση.

Μια παρέμβαση στο λογο - γράφημά μου, στον «Αντίλογο»: «Όπως πονάει η καρδιά σας», είναι δείγμα γραφής, που λέει ότι ο Μιχάλης μπορεί να γράψει κι άλλου είδους κείμενα.

Να δει τη ζωή κι από άλλη οπτική γωνία.

Αλλά πάντα με πίστη κι από πίστη Χριστιανού Ορθόδοξου.

Σχολιάζει:

«Όπως ο παππούς σου, Γιώργο, έτσι και οι δύο προ-παππούδες μου, ήταν μετανάστες στην Αμερική … Όμως, πού να συγκριθεί η τότε μετανάστευση με την σημερινή;!

Τότε έκαναν σαράντα μερόνυχτα στο καράβι, τώρα μόνο δέκα ώρες κι είναι πολλές, σε πολυτελές αεροπλάνο με δύο πλούσια γεύματα.

Τα γράμματα έκαναν μέρες να φτάσουν στον προορισμό, τώρα με το πάτημα ενός κουμπιού έχεις φωνή κι εικόνα.

Επικοινωνείς άνετα με τα αγαπημένα πρόσωπα. Μηδενίζεται η απόσταση...

Πώς να μην τους αποκαλέσεις ήρωες τους προ-παππούδες μας...;».

Συνιστώ να μελετήσει προσεκτικά την Πηνελόπη Δέλτα και περισσότερο τα δύο υπέροχα έργα της: «Η ζωή του Χριστού» και «Η ζωή του παιδιού».

Τα δύο βιβλία του ο συγγραφέας, που τα έγραψε στην Αμερική, πήρε το αεροπλάνο, ήρθε τον Αύγουστο με την σύζυγό του, τη Ρόμπιν και τα παρουσίασε στο χωριό του, στην Καλογοραντζή.

Μιχάλη σε ευχαριστώ πολύ!

Χρόνια πολλά, καλές γιορτές!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.