Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΛΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ

Είναι σαν ο άνθρωπος και ο τόπος.

Πονάει, αρρωσταίνει, αναρρώνει...

Έχει αδυναμίες και αντοχές.


Αν δεν τον ξέρεις καλά, δεν τον φροντίσεις, δεν του προσφέρεις την κατάλληλη βοήθεια τη δεδομένη στιγμή, τον χάνεις.


Ίσως να είμαστε τυχεροί. Να μας πρόλαβε η κατάρτιση του Γενικού Τοπικού Σχεδιασμού, πάνω στον οποίο θα  ακουμπήσει η υλοποίηση αναπτυξιακών προγραμμάτων.


Σε στιγμή που χαροπαλεύουμε, ταλαιπωρούμαστε στην εντατική.


Σήμερα μέσα σ’ ένα χώρο λίγοι οι συγκεντρωμένοι, εκτεταμένη η μελέτη, προσεχτική, με λεπτομέρειες.


Συνοδευόμενη και με εικόνες.  


Αρκετές οι συζητήσεις και η ανάλυση βαθιά. Ασφαλώς και ανακουφίστηκα.


Μια γενική μελέτη, που μετράει πόντο - πόντο την επιφάνεια του Δήμου Δρόπολης και Πωγωνίου, που καθορίζει το σύνορο, που προγραμματίζει προσεκτικά - βάζει τάξη σε πολλά πράγματα, κοιτάει κατάματα το μέλλον, την προοπτική, στοχεύει στην ραγδαία, ομαλή ανάπτυξη της περιοχής.


Θέτει αρχές και προτεραιότητες, καθορίζει τη στρατηγική.


Ελπίζει ακόμα και στον επαναπατρισμό.


Φωνάζει δυνατά η σκέψη ενός εξειδικευμένου προσωπικού, με έναν ειδικό τρόπο Πανεπιστημίου: Του Polis. Μ’ έναν αρχιτέκτονα, υπέροχο άνθρωπο κι επιστήμονα στη διοίκηση. Τον ευαίσθητο Besnik Alia, που αγαπάει τον τόπο μας, που εκτιμά τους ανθρώπους μας, που υποκλίνεται στον πολιτισμό μας.


Βουνά, ποτάμια, κάμποι, δρόμοι, γέφυρες, πηγές, αξιοθέατα, παράδοση, συνεργασίες, αποστάσεις, τουριστικοί προορισμοί, διάφορα προϊόντα, ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις ...,  πιάνουν θέση στα σχέδια.


Ρίχνονται τα πάντα στο χαρτί. Καταρτίζεται μελέτη για να βοηθήσει τον άνθρωπο.


Με προσεγμένες επιστημονικές προσεγγίσεις ο Besnik με την ομάδα εργασίας - τους φοιτητές του - σου βάζει τον τόπο σου πάνω στην παλάμη σου. Να τον δεις, να τον μελετήσεις, να τον γνωρίσεις καλά. Να χαράξεις πορεία.


Χωρίς να ξέρεις τον τόπο σου, δεν ξέρεις πού πας. Δεν ξέρεις τι ζητάς. Περπατάς στα τυφλά.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

13/07/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.