Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ Ή ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ - ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ - ΤΗΣ “ΟΜΟΝΟΙΑΣ” ΣΕ ΚΟΜΜΑ;!

Καιρό τώρα ρίχνω την ιδέα για αναβάθμιση, μετατροπή της εθνικής μας οργάνωσης, της “Ομόνοιας” σε Κόμμα.

Ένα βασικό στοιχείο, χειροπιαστό παράδειγμα, στο οποίο στηρίζω την ιδέα και δεν την αποχωρίζομαι με τίποτε, δεν την αφήνω ορφανή, είναι ότι αυτή η οργάνωση στο ξεκίνημά της, ως ΚΟΜΜΑ, αφού είχε συσπειρώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου μας γύρω της, κατόρθωσε να βάλει στα έδρανα του Αλβανικού Κοινοβουλίου 5 βουλευτές.

Κι αγωνίστηκε τότε, γνωστές είναι οι επιτυχίες, καλύτερα από ποτέ άλλοτε.

Τι δεν έχει η σημερινή “Ομόνοια” ως Εθνική Οργάνωση και θα το πετύχει η Ομόνοια ως Εθνικό Κόμμα;  

Δεν έχει ούτε είχε το βασικό: την ΕΝΟΤΗΤΑ. Κι είχε γίνει δεκανίκι, μοχλός, γρανάζι ενός παναλβανικού κόμματος, του ΚΕΑΔ.

Λίγοι είναι, κυρίως απλοί πολίτες, που στηρίζουν ανοιχτά την ιδέα αυτή. Ο περισσότερος κόσμος σιωπά ή μάλλον δεν τον νοιάζει διόλου η πρωτοβουλία.

Ένας, όμως, ο πρώην βουλευτής του ΚΕΑΔ, καλός μου φίλος και συγχωριανός μου, ο Κώστας Μακαριάδης, αποκλείει την ιδέα.

Αναφέρει και τους λόγους της άρνησης. Τους κανόνες, τις αρχές, τις θεωρίες, γιατί η Ομόνοια πρέπει μόνο να αναδιοργανωθεί. Κι ότι θα είναι σοβαρό το λάθος, έως εχθρική η μετατροπή της “Ομόνοιας” σε κόμμα.

Γιατί θ’ αντιμετωπίσουν μεγάλο “πρόβλημα” οι ιδεολόγοι μας, οι πολιτικοί μας, οι κομματικοί μας. Θα “χάσουν” το χρώμα τους, την ταυτότητά τους, την οικολογική τους πρόθεση, το φιλελεύθερο, συντηρητικό, ριζοσπαστικό, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό τους “πιστεύω”.

Όλες αυτές οι πεποιθήσεις και προτιμήσεις, λέω εγώ και επιμένω, δεν θα είναι πλέον ευκαιριακές, ατομικές … αλλά ΕΘΝΙΚΕΣ.

Και τα δύο κόμματά μας - ρωτάει ο πρώην βουλευτής μας - τι θα γίνουν;

Η απάντησή μου είναι:

-Να είχαν γίνει κιόλας ΕΝΑ προ καιρού. Η αργοπορία κατέστρεψε πολύ.

Η δημοκρατία στον τόπο μας πρέπει να λειτουργήσει ελληνικά. Να διεξαχθεί αγώνας για την προστασία των συμφερόντων της ταλαιπωρημένης μας Μειονότητας, μέσω Εθνικής Συσπείρωσης.

Τα αλβανικά κόμματα έχουν ποιος να τα στηρίξει. Οι πολλοί Αλβανοί. Το ένα και μοναδικό ελληνικό κόμμα μας, πρέπει να το στηρίξουμε όλοι εμείς, οι Έλληνες Μειονοτικοί.

Ενώ στενεύει κάθε μέρα και περισσότερο ο τόπος μας, συνεχίζουμε ακόμα να ψαχνόμαστε.

Σκεπτόμαστε τον όγκο, τις αποστάσεις, τις διαστάσεις: Κοιτάμε ποιο τάχα είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο σχήμα; Το κόμμα ή η οργάνωση κι αν υπάρχει στον κόσμο άλλο πρότυπο της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας;

Εκφράζουμε και το παράπονο: Αν διαλύσουμε την “Ομόνοια”  (που δεν την διαλύουμε) πού θα πάει η ιστορική της αξία;!

Αυτό μας μάρανε !!!

Συμβαίνουν αυτά σ' έναν καιρό που η Εθνική μας Οργάνωση είναι μόνον ιδέα, άδειο κοφίνι.

Σχεδόν όλα τα μέλη της, στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, στήριξαν αλβανικά κόμματα.

(Για την πράξη αυτή, καυχιούνται κιόλας)

Δεν ψήφισαν ΕΘΝΙΚΑ.
 
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/08/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.