(Σε νεκροταφείο τού Δυρραχίου, ενώ συμμετείχα σε κηδεία συγγενή, η ματιά μου «σκόνταψε» πάνω σε κοινό τάφο 10 αδελφιών.
Δολοφονημένα την ίδια χρονιά, το 2010.
Δύο την ίδια μέρα.
Μ' έπιασε πανικός κι έκανα, εκεί επιτόπου, αυθόρμητα το εύλογο ερώτημα:
"Αν ζουν οι γονείς τους, πώς μπορεί ν' αντέχουν τόσο πόνο;!")
Στην Αλβανία σχεδόν κάθε μέρα γίνεται τουλάχιστον ένας φόνος.
Σαν να βρίσκεται η χώρα σε καιρό πολέμου ...
Μεγάλη η πληγή. Οι δολοφόνοι δεν την αφήνουν με τίποτε να επουλωθεί. Την κρατάνε συνέχεια ανοιχτή.
Αιτία του παράδοξου, αυτής της μακάβριας κατάστασης, είναι:
Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, η τιμή, οι οικονομικές διαφορές.
Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, η μεγάλη φτώχεια, διαρκώς «γεννάει» έγκλημα.
Όταν ο άνθρωπος δεν ζει, απλά υπάρχει πάνω στη γη, δεν εκτιμάει τη ζωή.
Δεν το 'χει για τίποτε, με μια μαχαιριά, μ' ένα τράβηγμα σκανδάλης ... να σ' αφαιρέσει τη ζωή.
( Στα 27 χρόνια "δημοκρατίας", από το ‘90 που ο κόσμος απέφυγε το χαλινάρι του πρώην δικτατορικού καθεστώτος, οι πολιτικοί τον παραπλανούν.
Δεν δημιούργησαν συνθήκες πολιτισμένου βίου, ο νόμος δεν εφαρμόζεται - εξαγοράζεται - το κράτος είναι ανύπαρκτο, δεν λειτουργεί).
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
07/09/2017
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου